Hamburg

Het is nu echt begonnen! Gisteren de camper afgeleverd bij Schupppen 48 aan de haven van Hamburg. Hoe ver waren we ook al weer, zou Geert Mak zeggen?

Nadat we de visa hadden gekregen, begon het grote pakken; wat moet in de camper, wat nemen we mee in de vlieger? Alles wat we niet willen kwijtraken, en dat is natuurlijk alles, gaat in de afsluitbare bagagevakken en de “campergarage”. Maar daar k

an niet alles in, zoals bv de dekbedden (zomer en winter), handdoeken ed. die moeten dus in de kasten van de cabine blijven en kunnen bereikt worden door de chauffeur die de camper op de boot rijdt. Maar hopen dat die niet al te nieuwsgierig is! Enfin, woensdag 23 aug om 8 uur stoomden we richting Hamburg met in ons kielzog Jan en Geesje in hun Hymer. Zij vonden dat de bedden maar weer eens een keer gelucht moesten worden en bo

den aan om ons te begeleiden naar Hamburg zodat we met hen terug konden rijden. Dichtbij het centrum van HH is een camperplek; niet mooi, lawaaierig, maar van alle gemakken voorzien en je bent maar 4 km van de haven en 2 km van de binnenstad. En naar dat laatste gingen we dus spoorslag naar toe. Na 200 m is het metrostation Hammerbrook, een dagkaart voor het ov kost €9.- voor max 5 personen en de volgende halte is het centraal station. Na wat rondgeslenterd te hebben, geen spectaculaire binnenstad, weer de metro in naar de Reeperbahn. De meest bezongen straat van HH, waar Freddie Quin altijd weer naar t

erug verlangde als hij zijn zeemansliedjes zong. Bij een straat in een “Red Light district” denk je algauw aan de Amsterdamse Wallen. Forget it! Een brede dubbelbaans weg met keurige restaurantjes, gokplaleizen, sextheaters en een marktje. Uiteindelijk komen we op een terrasje met uitzicht op het trottoir terecht. En daar was het goed toeven! Toen de avond viel, boem, doken we weer het metrostation in, op naar Hammerbrook. Wat ziet het er trouwens allemaal schoon en keurig onderhouden uit. Op enkele plaatsen langs de Reeperbahn lagen wat groepjes “kansloze” jongeren met grote liefde voor straathonden, ee

n passende combinatie. Een enkele probeerde met bedelen aan de kost te komen. Een goede truc om op een leuke manier van ze af te komen is om in plat Drents/Winterswijks te vragen wat ie allemaal zegt. Dan is de aanloop van zijn verhaal naar de knoppen en weet ie niet meer wat te zeggen. Vriendelijk groetend loop jij dan verder. Nadat FC Twenthe kopje onder ging in Lissabon, wij onder de lakens.

Donderdagmorgen op tijd eruit; gasfles afkoppelen, tas inpak

ken, bed afdekken met plastic zoals alle kussens in de cabine, wc leegmaken, schoon- en vuilwatertank legen. Om 8.15 uur op naar de haven, Schuppen 48. De container bij de ingang van de Kai bleek een patatboer te zijn, dus nog even verder. Terminal O’Swaldkai, is te place to be. In een wachtlokaaltje een nummer trekken, al snel aan de beurt, trap op naar een loket. Vriendelijke stevige Duitse mevrouw hielp me vlot op weg. Vanaf nu geen begeleidingsteam meer, alleen in de camper met rode waarschuwingsvest aan, door poort 2 naar de volgende container. Vriendelijke Duitse jongeman, veel Duitsers hier, handelde vlot de papieren af en ga maar wachten bij de camper. Nou daar hoef je je niet te vervelen

; alle schroot wat ooit eens de trots van Pa en Ma was, stond hier opgeladen op trucks die waarschijnlijk ook niet meer door de APK komen. Van ijscokarren tot brandweerwagens wordt hier vervoerd naar Afrika. Na een inspectie van de buitenkant, geen luik of deur hoefde open, mocht ik de Rubbertamp in de rij zetten bij de andere amerika

gangers. Campers met de vreemdste nummerplaten; het s

chijnt dat als je maar een plaat erop hebt zitten me

t bv je naam, het al goed is. Op naar mijn begeleidingsteam dat van achter het hek alles kon volgen. Na een vlotte terugreis en een paar pilsjes bij ons op het terras, gingen J&G naar huis en wij kunnen ons weer bezighouden met de volgende etappe.

Amsterdam, 4 aug. 11

Het lijkt erop! Vanmorgen naar het US-consulate geweest om daar onze multiple entry te halen. Wat betekent dat? Dit visum wordt in je paspoort gestempeld zodat je 10 jaar lang zo vaak je maar wilt de US kunt inreizen. Maar je verblijfsvisum krijg je pas aan de grens en dan weet je hoe lang je mag blijven. We will see! Gisteren al een proefrit met de tram naar het consulaat gemaakt, we konden gelijk de OV-chipkaarten uitproberen. In precies 40 minuten waren we over. Dus vanmorgen vroeg, 7.45 uur op pad vanaf camping Zeeburg. De brug over naar halte lijn 7. Tot de Spiegelgracht blijven zitten, dan lopend naar het tegenover het concertgebouw liggende consulaat gegaan. We waren mooi op tijd, maar lang niet de eersten. Een redelijk kortaangebonden bewaker zet iedereen in de rij, dan gaat een groot zwaar hek open en mogen we vervolgens naast een wachtlokaal in de rij staan. Al snel zijn we aan de beurt, naar binnen, door een scanner en dan blijkt dat onze passen ieder afzonderlijk in een aangetekende envelop moeten. Dus 2 moeten we er hebben. Betsy naar binnen, Gerard naar de tegenoverliggende AH om postzegels te halen, extra €7,-. Bets zit al in een wachtkamer als ik met de postzegels aankom zetten. Envelop gekregen, melden bij loket 1. Vriendelijke officer pakt de spullen aan, neemt onze vingerafdrukken van beide handen plus de duimen en we mogen weer plaats nemen tot we opgeroepen worden. In de wachtkamer kun je ook voor €6,- een pasfoto maken, scheelt weer €12,-. Dan wordt de family opgeroepen, gewoon aan loket 3, door een zwarte mevrouw die ons vriendelijk vraagt waarom wij zo nodig dat visum willen hebben. Veel uitleg hoeven we niet te geven, maar we krijgen wel te horen dat de imigration officer aan de grens bepaalt hoe lang deze family in de US mag blijven. Voorlopig maar een half jaar, maar dat kan verlengd worden. Met de hulp van Harold en de congresswoman Mary Bono-Mack, de weduwe van Sonny Bono, je weet wel van Sonny en Cher, moet dat lukken. Moeilijk te zeggen, maar na een mailtje van Harold naar Mary was er plotseling ruimte voor Irin om een afspraak op de ambassade van Bangkok te maken, terwijl die een dag ervoor helemaal volgeboekt was! Om half 10 stonden we weer op het Museumplein in het zonnetje!

Terug op de camping internet opgestart, zowaar verbinding! Een mailtje van Hans en Gerrie W uit Alphen a/d Rijn; zij hebben vrienden die een stuk grond hebben in Quartsite, Arizona. Daar zouden we misschien een tijdje kunnen doorbrengen. Zij hebben deze vrienden, Patty en Peter onze komst gemeld. En ziedaar: het volgende mailtje was al van Patty en Peter die ons uitnodigen op hun grondgebied. Zij zijn mensen die altijd in hun RV (recreatie voertuig) wonen, maar hebben een stuk grond waar ze de winter doorbrengen. Op dit moment zijn ze nog in de staat Washington, in het NW van de US. En zo begint de Tour steeds vastere vormen aan te nemen. Benieuwd wanneer we de passen terug hebben en hoe het visum eruit ziet.