Februari 27, Los Barriles,

Springende Manta Ray

Arthur en Riek zijn vanmorgen vertrokken, op naar de Cabos. Vanmorgen al vroeg uit de veren, want volgens Hugh Jacobs, onze buurman, oud Nederlander, is ’s morgens veel te zien. Dus, 6.30 de zon en Betsy kwamen op! Om 7 uur zagen we grote aantallen Manta Rays vlak onder de kust voorbij zwemmen. Sommigen zwommen met hun vinnen boven het water uit, zoals je op een film wel ziet van haaien, maar dan twee vinnen vlak naast elkaar. Toen we terug kwamen van het watertanken in het dorp en aan de koffie gingen, zagen we plotseling walvissen enorm spektakel maken: twee whales sloegen onophoudelijk met hun gigantische staarten op het water. En dat ging maar door. Een tijdje later zien we een groepje dolfijnen door het water jumpen, wat een vaart maken die beesten! Tussen door komt de “Mexicaanse Luchtmacht”, de pelikanen dus, in formatie voorbij vliegen. En dan opeens een kreet: “Gerard kijk!!!”, schreeuwt Bets, en wijst op walvissen die hoog uit het water omhoog springen en zich met een klap op het water laten vallen.

Spectaculair! En het gaat maar door; vooral met de verrekijker is het goed te volgen. Het schijnt dat die beesten dat doen om van de parasieten op hun huid af te komen. Vandaag te weinig wind voor de kite-surfers, vandaag was het dierendag!

Februari 25

de Bios

redelijke bezetting

Gisteren een bioscoop op het strand! De grote hippie bus werd van een groot wit laken voorzien en toen het om een uur of half acht goed donker was, begon de voorstelling. Grappig hoor, zo onder de heldere sterrenhemel met nog een klein stukje maan. We hebben de film, een sprookje, niet helemaal afgekeken want de temperatuur zakt behoorlijk, het werd ons dus te koud. Maar leuk was ‘t! vandaag via de weg naar het dorp gelopen en terug over het strand; flinke wandeling met koffie in een restaurantje.

Kite

Enkele plaatjes van ons strand in Los Barriles.

Palapa, wel een luxe!

Belgisch schilderwerk

een Groentje in een oude schoolbus.

hier staat de hypotheek aftrek niet ter discussie

Februari 19, Los Barriles

Na een nacht aan de Pacific hadden we al snel genoeg van het lawaai van de klotsende golven, dus terug naar Los Barriles, zo langzamerhand onze “thuisbasis”. Voordat we vertrokken, we hebben de tijd en de afstanden zijn hier niet groot, hebben we nog een stel walvissen zien spuiten. Het is nu walvis seizoen; de Prusen hadden er wel veertig gezien, vaak met jonkies.

Vanmorgen was het goed raak: twee four Wheel  drivers zaten vast in het zand. Onze achterburen wilden vertrekken met hun pickup met opbouwcamper, maar kwamen hopeloos vast te zitten. De buurman begreep nu wel waarom wij gisteren niet van het pad afgingen. Met behulp van de oprijplaten van de Fransman, had ie laten maken in Argentinië, kregen we de camper weer op het pad.”International Rescue”!  Ze waren nog maar net vertrokken of er klonk alweer een noodkreet: een Toyota Landcruiser was zich aan het ingraven.  De platen van de Fransen weer opgehaald en zo kregen we die ook weer vlot. De bedankzolder ligt weer vol!

Zaterdagavond en carnaval in the city! De plaatselijke Rotary Club heeft een carnavalmiddag voor de kleintjes georganiseerd. De club bestaat wel uit praktisch allemaal “witneuzen” zou Rob zeggen, die nu trouwens voor zijn nieuwe werk al ruim een week in Beijing verblijft. Maar met live muziek hadden de kids veel lol. Daarna naar de pizzeria, ook met live muziek van de “Spaghetti Sisters”, afkomstig uit Canada! Ook weer gezelli! En heerlijke pizza!

Februari 20

Vandaag de fiets maar eens gepakt; wandelen langs het strand brengt geen conditie. Een beste pukkel, 10 km klimmen en flink steil, zo vind je ze niet in de Ardennen. Zo steil dat de motor warm liep zodat het laatste stuk puur op mankracht moest worden geklommen. In de afdaling koelde de motor en ik zei de gek wel weer af. De temperatuur loopt zo langzamerhand tegen de 28 gr aan.

Februari 22, Los Barriles,

Brrrmmm, een quad, zo’n vierwielige zandvlo, stopt voor de camper en de man die erop zit vraag:”What brings you so far from home?” Hey, ben jij Petro? vragen we, want dat is een Nederlandse kite instructor. Nee, een vriend, maar ik woon ook in een palapa daar een eindje verder op. Biertje? En we hebben weer een heel gezellig uurtje! En zo gaat dat vaker; vanmorgen een paar Canadezen, gisteren kwam Amorica, de Mexicaanse biologe die we 1500 km noordelijk ontmoet hebben even een praatje maken. 

Een dag daarvoor haar Australische man, die even op de motor langs kwam. Mensen, mensen, wat hebben wij hier een fantastische tijd op deze geweldige stek, de Baja California. De vrijheid, het uitzicht, de plek, het weer, de mensen om ons heen; we hebben er nauwelijks woorden voor! En inmiddels is Drenthe hier ook goed vertegenwoordig: Arthur en zijn vrouw uit Ruinen hebben ook de weg naar Playa Northe gevonden en die kunnen wij dan weer wegwijs maken.

Zeemans graven

Februari 17, playa San Pedrito

Inmiddels het Nederlandse stel gevonden, Hans en Liz. Wonen 15 jaar in Canada, maar brengen de winter hier door. Gezellig gekletst en verschillende tips gekregen. Gisteren op pad geweest voor o.a. gastanken. Daar moesten we een behoorlijk eind voor karren, 40 km. Dus gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat boodschappen te doen. In de Wal-Mart kwamen we Duitsers tegen die met Seabridge op pad zijn, een geleide tour over de Baja. Laten we even naar de camping gaan om te kijken hoe dat gaat! Camping stond hartstikke vol met Prusen! We hadden het al gauw bekeken; voorlopig gaan we liever alleen op pad! Dus snel watertanken, plee legen en weg wezen.

Hotel California

Vanmorgen vroeg besloten om naar Todos Santos te gaan. Je gelooft het niet, maar we hadden zelfs een flink stuk van de 80 km een 4 baans autoweg, helemaal nieuw. Maar het blijft oppassen want op een viaduct komt ons een koe op haar gemak tegemoet wandelen! Op de snelweg!! In Todos Santos hebben we koffie gedronken in het wereld beroemde Hotel California; wereld beroemd geworden door de gelijknamige song van John Steward van de Eagles. TS is als een oase in de desert, overal palm bomen, bloeiende struiken en zelfs een fontein. Leuk art stadje op behoorlijk niveau. Na het eten van een taco op naar de beach. Playa Cerritos, maar dat was niet leuk; veel te veel toeristen met auto’s en geen campers. Via de tip van een Mexicaanse reisleider/taxichauffeur kwamen we op playa San Pedrito. D.w.z. we kwamen eerst in een steengroeve terecht, maar de bewaker wees ons een pad naar de goede weg. Behulpzame Mexicanen! Vanavond genoten van de zonsondergang in de Pacific Ocean, echt prachtig.

We hebben nu een “dongel” zodat we wat meer internet mogelijkheden hebben. Het ding werkt zelfs hier op dit afgelegen strand.

februari 14, Playa Tecolote

Vandaag worden Harold en Dorothy geëerd voor het vele goede werk dat ze voor de gemeenschap van Palm Springs hebben gedaan en nog steeds doen. Ze krijgen een ster met hun naam erop, ingelegd in de voetgangersstrook voor het museum waarvan Harold voorzitter van het bestuur is. Wij zijn ook uitgenodigd om bij dit feest te zijn, maar jammer genoeg is de datum een maand te vroeg voor ons. Het is dan nog veel te koud om naar het Noorden te trekken en om terug te gaan naar de Baja Colifornia, waar we nu zijn, is veel te ver. Jammer, maar in april gaan we de ster alsnog bekijken.

Een paar dagen geleden hebben we het strand van Los Barriles verlaten om te verkassen naar “The Bay of Dreams”, ( heette voordien Los Muertes, betekent iets van “de Doden”) echt weer zo’n prachtige baai, schitterende kleuren van het water en goudgeel zandstrand. De avond ervoor zijn we naar een openluchtrestaurant geweest en hebben daar steak, flinke lappen gegeten. Met groente bar. Voor vijf personen, Stan, Anna en Bart en wij, betaalden we $360, ongeveer €20,-! Dat is zelfs voor Mexicaanse begrippen goedkoop.

Aan de Dromenbaai ligt een prachtig restaurantje, zonder ramen, met een geweldig uitzicht. Aan de andere kant van de baai heeft men een hotel, met golfbaan, gebouwd. Schitterend, kost maar US$1200,- per nacht! De golfbaan ligt midden tussen de cactussen; lastig als je de bal van de baan slaat! De gehele bergrug langs het water wordt in de toekomst vol gebouwd met enorme huizen. Een enkele staat er al, kosten 30 milj US dollar. We zijn er naar toegelopen, maar hadden geen fototoestel bij ons, dus geen plaatje.

Na twee nachten, op naar La Paz. Bij de Wal-Mart wat inkopen gedaan en toen op naar Tecolote. Ongeveer 25 km van LP. Prachtig strand met enkele campers, natuurlijk weer Canadezen uit BC, maar ook twee stel Duitsers die hier ieder jaar naar toe gaan. Hebben oude campers die ze hier in een stalling laten om ze een half jaar later weer op te halen. Er is ook een Nederlands stel, maar die spelen verstoppertje in de duinen, dus nog geen praatje mee gemaakt! Gisteravond bij Stan en Anna een nieuw spel gespeeld: Mexican Train. Lijkt wel wat op domino, maar met veel meer mogelijkheden. Als je op een knopje drukt, hoor je het geluid van een trein, vandaar de naam.

5 km strand, geen mens te zien! Behalve Bets dan!

Februari 5, Los Barriles

Vandaag een dagje uit met Jan (die Stan heet) en Anna. Gisteravond kwamen ze op het idee om eens wat stranden te gaan verkennen. We waren met John en Fea bij Anna en Stan in de caravan, zo’n hele grote, om ze over te halen om mee te gaan naar het kampvuur bij de Kiters. Maar Stan speelde zijn op zijn 12 snarige gitaar, Anna liet foto’s op de laptop zien van hun vissersbestaan en zo werd het te laat om nog naar het vuur te gaan. Dus vanmorgen in de Ford Heavy Duty 4x4 en op naar de stranden. Om daar te komen moet je over de “Dirt Road”, mooie naam voor gruwelijk slechte, onverharde zandwegen. Totale wasborden! De truck leek soms meer op een Singernaaimachine dan een Heavy Duty Ford! Maar de stranden zijn schitterend. We hebben gesnorkeld en prachtige visjes gezien. Bij Cabo Pulma is het enige rif van Noord Amerika. Prachtige baaien. Overal worden luxe resorts ontwikkeld; het is gewoon idioot dat ze die resorts midden in de natuurgebieden plannen i.p.v. als uitbreiding van een dorp. Op deze manier wordt de natuur overal geweld aangedaan. En de bij de meeste huizen is geen mens te zien. Onroerend goed bedrijven hebben echt kilometers grond langs de kust opgekocht, een hek erom heen gezet en nu maar wachten tot de economie aantrekt zodat voor veel geld percelen grond kunnen worden verkocht. En duur!! Een stukje grond gelegen aan een dirt road kost zo maar $100.000. en dan te bedenken dat het minimum loon $8 is voor 8 uur werken! Stan houdt ervan om moppen te tappen, maar wij halve dove berijders van de achterbank, verstaan er vaak niks van en als je iedere keer moet vragen om de clou nog even te herhalen, is de grap van de mop al verdwenen. Dus lachen we maar vrolijk mee!

Baai van San Lucas

De Kreeftkeerkring 23 1/2 gr. Noorder Breedte

Symbool van de Kreeftkeerkring

Februari 3, Los Barriles

Strandvakantie met een enkele onderbreking. Woensdag naar de Cabos geweest: Cabo San José en Cabo San Lucas. De Cabos liggen op het uiterste zuidelijke puntje van de Baja en vooral San Lucas is de grootste  toeristische attractie. Enorme hotels, vele golfbanen en prachtige villa’s. Helemaal gericht op de rijke Canadezen en Amerikanen. San Lucas ligt aan een prachtige baai die door veel cruiseschepen wordt aangedaan. We zagen 2 enorme schepen liggen. Wij gingen vooral om te shoppen bij de Wal-Mart en Costco. Onderweg naar de Cabos kwamen we over de Kreeftkeerkring, de 23 ½ breedte graad en dat betekent dat je in de Tropen bent. Op 21 juni staat hier de zon loodrecht boven je hoofd. We zijn dus een dagje in de Tropen geweest! Ja, ja! Ook hier aan de Cabos zie je weer wat een desastreuze gevolgen het massatoerisme heeft voor de natuur; terwijl in het binnenland de cactussen en de rest van  de begroeiing steeds groener begint te worden, zijn hier de cactussen bruin en is er geen groen te bekennen. Al het water wordt weggepompt om de hotels van water te voorzien. De golfbanen, knalgroen, worden besproeid met het afvalwater. En voor $16 kun je een eco-toilet aanschaffen, dat zal helpen! We wilden nog een e-reader aanschaffen, de Tab is gesneuveld, maar die kennen ze hier nog niet. Dus maar wachten tot we weer in de USA zijn.

Jan en Anna Polski

Jan en Anna Polski (Canadese Polen):

Zo langzamerhand goede vrienden geworden met Jan en Anna. Zij wonen op Vancouver Island, van beroep vissers. Dat vissen doen ze vier maanden per jaar, voornamelijk op zalm en tonijn. Deze twee mensen zijn met z’n tweeën vier maanden achtereen op het water, dag en nacht. Na ongeveer 2 weken hebben ze de vriezer vol en brengen de buit naar de visfabriek, dan weer de zee op. Da’s nog eens hard werken. Het enige voordeel, volgens Jan, is dat het maar vier maanden duurt. Nu staan ze hier voor een aantal weken, maar hun hart trekt naar Ventana beach, een stukje terug. Ze hebben veel “speelgoed” bij zich: een zeilboot, een kayak en fietsen. De kayak mogen wij ook gebruiken en dat heb ik gisteren gedaan; de zee was heel rustig. Vandaag is het een beetje bewolkt, maar wel warm, 25 gr en nauwelijks wind. Straks de kayak maar weer eens pakken, Jan en Anna zijn een dagje naar Ventana. Gisteravond bij hen, samen met nog een Pool, aan het kampvuur gezeten; iedere avond wordt het vuur opgestookt. Een Yank die zijn palapa had afgebroken en vertrokken, maar het hout  had achtergelaten, daarvan hebben wij het hout gepakt. Wilde slecht branden want het was veel te vers. Toen we terugkwamen van ons uitstapje naar de Cabos was de rest van ons hout gepikt. Door de buren van Jan en Anna, 5 minuten voordat we terug waren. Ik had het al gedacht dat zij het waren want het vuur brandde even heel hoog, waarschijnlijk flink wat diesel erop, en daarna geen vuur meer te zien! Je ziet maar weer: gestolen goed…… Zeker als het twee keer gepikt is!