Januari 27, Los Barriles

Gisteren Franse buren gekregen: pa en ma met drie kindertjes, samen op wereldreis. De motor van hun camper wilt niet goed lopen, iets met de inspuiting. Een Iveco (Fiat) dus geen reserveonderdelen te krijgen. Afin, hier is de plek prima geschikt om te wachten tot de onderdelen zijn gearriveerd. Vanmorgen een Duitse mevrouw ontmoet, heeft hier een huis en heeft ons voor zondag  uitgenodigd voor de Kaffee, mit Kuchen?

Vandaag geen wind, de surfers hebben een rustdag en dus is het heel rustig op de beach. Vanmiddag zagen we plotseling beweging op de zo stille zee: een walvis! Dus aan deze kant van het schiereiland zijn ze ook te zien, wisten we niet. Fantastisch gezicht die grote staart uit het water zien komen.  Weer een tijdje later zien we de manta’s rays (roggen)boven het water uitspringen, wat een sprongen. De bovenkant is zwart, de onderkant wit. Het lijkt alsof deze beesten door de lucht willen vliegen zo klapperen ze met hun “vleugels”. Zo is er iedere keer wat te zien, prachtig! Gisteravond bij de Canadese Polen aan het kampvuur gezeten. Gezellig, maar Bets kon Anna bijna niet meer volgen: oorzaak drank, bij Anna. Ze zijn vandaag op visite naar een ander strand, dus passen wij op de boel. Gisteravond was een vriend van hun zoon met zijn vrouw op bezoek. Hij geeft Kite-surfles, in de winter hier en in de zomer bij Tarifa, Spanje. Je wordt er niet rijk van, maar je hebt wel een leuk leventje!

Januari 29

Vrijheid, Freedom, Libertat, Vreiheit, verschillende woorden voor het zelfde begrip. Maar wat is vrijheid, wat versta jij er onder, wat verstaan wij er onder? Je kunt hele verhalen ophangen over dit begrip, maar als je aan een strand staat waar iedereen kan doen en laten wat ie wil, maar toch rekenschap houdt met de ander, dan denk ik dat je aardig in de buurt komt van vrijheid. Allerlei volk van alle windstreken staat hier op het strand, tussen de struiken verspreid en leeft in volle harmonie met elkaar. Sommigen heel lux met een flinke camper, anderen met een grote tent en aangebouwde hut of een simpel windschermpje, klein koepeltentje en oud golfje, vrolijke zwarte hond erbij, alles kan.  En allemaal zo vriendelijk! Je zwaait naar elkaar, zegt elkaar Hi, how are you today? Maakt een praatje, stelt belangstelling in elkaar, prima.

Na een simpel “Goeden morgen” van Betsy naar een voorbij wandelde mevrouw komt een gesprek en een uitnodiging om koffie te komen drinken. Kaffe mit Kuchen dus vanmiddag op 5 minuten lopen vanaf onze plek. Mevrouw, Heidi woont met Werner in een mooi huis en daar hebben we dus koffie gedronken, mit Kuchen. Wonen in de zomer in Duitsland, vier maanden, de rest hier.  En na de koffie krijgen we nog een zak met sla uit eigen tuin mee en die stond vanavond al op tafel, lekkerrrrr! Wat ontmoeten we veel hartelijke mensen!

Heidie, Werner is in Ditsland

Casa Helena, Los Barriles

januari 23 Los Barriles, op het strand

Onvoorstelbare mooie plaats aan het strand! Hier staan we helemaal vrij, met enkele andere vrijbuiters: een stel Canadese Polen vlak bij ons en verder allemaal jong volk dat aan Kite surfen doet als of hun leven ervan af hangt. Prachtig hoe die over de zee scheren. Over het water scheren ook de pelikanen in formatie achter elkaar. Vlak voor ons duiken ze de zee in om een visje te verschalken. Maar het had wat voeten, of liever gezegd, wielen in aarde voor we hier stonden. Op de camping in de plaats zelf kwamen we een Belg tegen die ons vertelde waar je mooi kon staan. Als het asfalt ophoudt, door een wash (een droge rivierbedding) en dan rechts. Klopte precies. Een plekje opgezocht, maar goed oppassen want het zand is behoorlijk mul. Even te ver doorgereden en oeps, de voorwielen vast in het duinzand. Schop, rijplaten erbij, maar het resultaat is nihil. Verder spitten, weer proberen, nog dieper in het zand. Lichte paniek bij de betere helft: Ik zei het toch!! Stenen onder het wiel, helpt ook niet.  Een goede remedie is om de bandenspanning flink te verlagen, maar om ze daarna met de fietspomp weer op te pompen trekt me ook niet direct. Gelukkig staan een eindje verderop een paar 4x4 bakken. De bovengenoemde Polen komen meteen en slepen, met enige moeite ons weer uit het zand. Voorlopig niet meer van het pad af!

Vanmorgen vroeg op pad om de binnenstad van La Paz te bekijken: armoedige bedoening, maar wel gezellig. Koffie gehaald bij de koffiebar aan de boulevard en daar heerlijk van de zon genoten op een bankje; wie doet je wat. The Home Depot heeft niet het goede materiaal om de stoel te repareren; het “noodverband” zal nog even moeten houden. Dan op weg naar Los Barriles. Mooie route, mooie weg; goeie 100 km. Het schiereiland is 1700 km lang en bestaat voornamelijk uit woestijn. Enorme cactussen zijn al zeker 1500 km onze metgezellen. Bij een kapelleke van San Judas? maken we een koffiestop. Voor de kapel ligt een CD. Ff proberen: heerlijke Mexicaanse klanken klinken uit de luidsprekers. Nu missen we alleen nog de sombrero’s!  Onderweg loopt de temperatuur op naar de 30 graden, volop zon! Maar hier aan het strand waait een flinke wind, heerlijk. Kite surfers weer!

Januari 25 Strand Los Barriles

Heerlijke plek  hier aan het strand: om zeven uur komt de zon op en gaat om zes uur verdwijnt ie achter de bergen, de gehele dag dus zon, zon, zon! Tegen de middag steekt een flinke wind op en komen de surfers het water op. Prachtig gezicht, wat een atleten die Kite-surfers. Ongelooflijke sprongen maken die gasten! Plotseling zien we in de verte een lichte streep in het water: dolfijnen! Een hele troep zwemt achter elkaar aan de baai in, zit blijkbaar veel vis want de pelikanen duiken hier ook en masse het water in! Lelijke beesten om te zien, maar geweldige vliegers en duikers.

Boondocking: op dit strand moet je geheel selfsupporting zijn. Drinkwater kopen we in plastic flessen van 5L, waswater uit de slang bij de plaatselijke super, stroom uit de panelen en de wc gaat in een gat in de grond( puur stront, geen chemie). Afval naar een vuilnisbak in het dorp. Hoe simpel kan het leven zijn! Daar even een cafeetje met internet opzoeken en de wereld weet weer dat we bestaan.

Januari 22, La Paz

Vandaag de hoofdstad van de Baja een beetje verkend. Vooral de WalMart, die grote Amerikaanse supermarkt, hebben we bezocht en de voorraad weer wat aangevuld. Een tochtje langs de boulevard gemaakt, mooie boulevard en daarna terug naar de camping om een stoel te repareren. Een poot is ingescheurd, dus moet eigenlijk vervangen worden. Morgen maar eens kijken of we bij The Home Depot zoiets kunnen krijgen. Rumoerige plek met alleen maar Canadezen uit de buurt van Vancouver: The Baja Amigos. Staat ook nog een Zwitser met een grote MAN camper. Mensen hebben we niet gezien.

Gisteren een flink eind gereden, ruim 330 km met flink wat bergtraject. Mooie stukken maar ook een behoorlijk aantal kilometers door een totaal verlaten en dor landschap. Op sommige plaatsen zien we de bomen groen uitlopen; het wordt voorjaar!

Morgen gaat de rit naar Los Barriles, we zitten dan nog maar 15 km van de Kreeftkeerkring, 23 ½ gr Noorder Breedte, of te wel van de Tropen verwijderd! Toch is het hier niet overdreven warm: overdag ongeveer 25 gr, ’s avonds koelt het sterk af en moet je de lange broek aan.

Januari 20 Loreto, MX

Loreto, een aardig stadje aan de Zee van Cortez, ook wel de Golf van California genoemd. Loreto heeft een klein centrum waar nog veel Spaanse invloed is te zien; gezellig pleintje met leuke winkeltjes en restaurantjes. Het heeft eigenlijk alles om een leuk, gezellig stadje te zijn. Alleen, daar heb je mensen voor nodig! En die mensen, de toeristen laten het behoorlijk afweten. De hotels staan leeg aan de boulevard waar bijna niemand is te zien. Het haventje ligt er verlaten bij. Het is schoon, maar veel straten en pleintjes hebben achterstallig onderhoud. Jammer! De camping, klein maar uiterst proper met goede voorzieningen, is redelijk gevuld met…. natuurlijk Canadezen. De Amerikanen zijn de grote afwezigen. Bang gemaakt voor de vele criminaliteit, de vele doden die in de gangsteroorlog vallen en wat al niet meer. Maar dat speelt hier op de Baja California eigenlijk helemaal niet. Natuurlijk moet je niet in de beruchte buurten van de grensplaatsen komen, maar geldt dat zelfde niet voor vele Amerikaanse grote steden? Wij en de mensen die we ontmoeten  hebben zich nog geen moment onveilig gevoeld. De Mexicanen die wij ontmoeten zijn vriendelijke, hulpvaardige mensen die je ook niet proberen te belazeren. Als je een prijs afspreekt, houden ze zich eraan. Zo hebben we de camper laten wassen, $120 pesos. De autowasser spoot ook de wielkassen en de onderkant goed schoon, en daar zat een behoorlijk strandje aangekleefd. Toen we de jongen een fooi gaven, wilde hij dat niet aannemen; afspraak is afspraak. Maar toen we hem beduidden dat de camper wel erg vuil was en hij daar toch wel wat extra werk van had gehad, werd de fooi in dank aan genomen. 

Vandaag een rustdag die we afgesloten hebben met een etentje in een gezellig reataurantje.

Jan 12, aan het strand bij Guererro Negro

Rustig aan gedaan vanmorgen, water ingeslagen en op naar het strand. Gisteravond een gezellige avond gehad met een internationaal gezelschap: Canadezen, Yanks, Australiërs en een Mexicaanse. Deze mensen rijden in een konvooi van 17 caravans en campers door de Baja. En natuurlijk weer een uitnodiging om langs te komen als we in de buurt zijn. We shall see!

Wat een weg om bij het strand te komen! Je moet 27 km dwars door een gebied waar zout wordt gewonnen. De weg is als een wasbord, verschrikkelijk. We staan op het punt om terug te gaan; dit kunnen we onze Rubbertramper niet aan doen. Maar dan wordt het toch iets beter. Als eindelijk de zee in zicht komt, worden we beloond met een prachtig strand met leuke hutten. We staan nauwelijks of ein Deutser kommt angelaufen. Hoopt dat ie een paar Landsleute tegen komt. Niet dus, maar is wel enthousiast over de Whalewatching. Dus snel geregeld, half uur later in de boot met een Mexicaans stel. We hadden de walvissen vanaf het strand al gezien, maar nu met een boot er op af. Wat een knoeperts! Vooral moeder en kind is aandoenlijk. Na een poosje hebben ze blijkbaar genoeg van ons en zwemmen onder de boot door weg. Zo varen we een paar uur rond en hebben vele ontmoetingen met deze zeereuzen van 15 m lang. Een komt zo dicht bij de boot dat de kapitein hem bijna kan aanraken. Maar dan maakt de walvis een buiteling en weg is ie. We staan op een strand met een Duits stelletje; hebben in LA een auto gekocht en willen er mee tot Panama rondtoeren. Prijs voor deze prachtplek, met de beroerdste toegangsweg die je maar kunt bedenken: €3,75.

Jan 14, Playa Los Cocos BCS

Na een flinke trip kwamen we gisteren op bovengenoemde Playa aan. Echt een schitterende plek!!! Maar de weg van de Pacific Ocean naar de Zee van Cortez aan de andere kant van het schiereiland is weinig boeiend, op een enkel stukje na. Vlak voor we Santa Rosalia naderen, moeten we door een steil kustgebergte, in de eerste versnelling de berg af. Als we dachten dat het aan de Zee van Cortez prachtig zou zijn, niet dus. Santa Rosalia, een mooie naam voor een lelijke havenstad, wat een troep. Na 40 km komen we in Mulegé, een klein plaatsje dat leeft van het toerisme. Van alle plaatjes die we gezien hebben op de Baja, is dit de leukste ( kan gauw want de rest is driekeer niks). Een Yank zal het wel uit zijn bolle hoofd laten om net zijn 40 ft RV (camper van 12 m) door dit dorpje te rijden, maar voor ons geen probleem. Daar heb je Nell en Owen Dykstra! Deze mensen hebben ons op de tweede camping in Mex uitgenodigd op “hun” strandje. Even wat boodschappen en dan op naar de Playa. Maar dit is een hele mooie kust: steil met baaien en eilandjes. We rijden twee keer voorbij de toegangsweg, maar we vinden The Dykstras op hun strandje, te midden van ongeveer 20 Canadezen en Amy’s. Na een gezellige borrel en een hapje in de big rig van the Dykstras, in de mand.

Om zeven uur de zon op zien komen boven de zee, prachtig rood! Een echte stranddag gehad. Gerard gaat met Harold, de Amerikaanse buurman naar het dorp om drinkwater te halen bij de watershop. Voor 20 L drinkwater, purifite, betaal je 80 cent. Even een paar sms-jes versturen want op het strand heb je geen bereik. Harold heeft twee grote tanks bij zich om “waswater” mee te nemen. Dat kun je bij iedere winkel tanken en is for free. De meeste mensen huren een Palapa, een hutje van palmbladen en zetten daar de camper tegen aan. Het strand is maar 10 meter breed zodat het met al die hutjes lijkt op een Afrikaans neger dorpje. De enige luxe is een stronttank, een afvalbak  en een plonsplee. Geen water, geen elektra, geen telefoon bereik, geen riool. De meeste mensen hebben solar panels dus geen geraas van generatoren. We betalen $7 per dag, zonder Palapa. Daarvoor wordt de rotzooi opgeruimd. ’s Morgens zien we pelikanen vlak voor ons visjes vangen, morgen heeft Harold ons dolfijnen beloofd! En na een duik in de zee laten we  ons heerlijk in de zon opdrogen, met de voeten in het warme zand, heerlijk! Om vier uur: happy hour!

Owen en Nell Dykstra

Januari 16, Los Cocos

Half drie: Pigroast. Varken aan het spit dus. Vier koppels hebben een varken, een flinke, geregeld en iedereen uitgenodigd voor de party op het strand. Veel mensen hebben allerlei heerlijke happen en hapjes gemaakt, veel te veel dus. Eigen stoelen en drank mee en gezellig eten op het strand en met allerlei lui lullen. En dat ligt ons wel. De zon schijnt volop en dus een lekker temperatuurtje. Na afloop drinken we met The Dykstras nog een wijntje en genieten van de heerlijke avond. Tegen 7 uur moet de lange boks aan en tegen half acht zoeken we de hut op; de gehele dag buiten geweest en midden op de middag in de schaduw!

Januari 17, Los Cocos

Half 10 in de morgen, Gerard met Nell en Owen naar Mulegé, 30 km verderop. Nell gaat de was doen, boodschappen en Owen haalt water. Gerard moet nog wat met een Mexicaanse verzekering regelen via  internet en wat uitprinten. Bij de coffeshop, een makelaar die nog wat ruimte over had, is een prima netwerk. De printer meegenomen, want een printer heeft de makelaar niet. Onder het doorzichtig plastic tafellaken liggen de aanbiedingen van de makelaar. We hadden allerlei briefjes al geschreven om ze zo op de mail te zetten, maar Nell was eerder klaar met de was dan ik met de verzekering en de autowasser die hun Honda zou wassen, had kiespijn en moest naar de bekkesmid. Dus geen tijd voor de mailtjes; morgen rijden we met de Rubbertramp naar het dorp. Vanmiddag hadden we een grote boot van National Geographyc in de baai. Plotseling een groep dolfijnen die de vissen opjoegen, daar kwamen de pelikanen, meeuwen en fregatvogels weer op af. De pelikanen worden hier de Mexicaanse Luchtmacht genoemd: ze vliegen in een formatie van 5 of meerdere vogels vlak achter elkaar aan heel laag over het water. De fregatvogels zijn echte zwevers: je ziet ze geen vleugelslag maken en toch zweven ze steeds hoger. Prachtige vogels. Dat kun je  niet zeggen van de gieren als ze op de rand van de afval tonnen zitten, maar als ze vliegen zijn het mooie beesten. Aan het einde van de middag zien we twee grote roggen vlak voor het strand. Doordat het zo ondiep is steken de “vleugeltoppen” bij iedere slag boven het water uit, als twee haaienvinnen.  Wij denken dat roggen hier vaak voor komen, maar Nell heeft ze in die 20 jaar dat ze hier komen nog maar twee keer gezien! Wel komen binnenkort de Stingrays, die  hebben hier hun broedgebied. Dan wordt het oppassen met het te water gaan, want je stapt zo op zo’n beest en dan krijg je een tik van de giftige staart, erg pijnlijk. Zo langzamerhand gaan we de camper weer klaar maken om verder te trekken. Loreto wordt waarschijnlijk de volgende stop.

Jan 11, Guerrero Negro, Baja Cal Sur

Vanmiddag de 28ste breedte graad gepasseerd! Dat wordt hier aangeven met nog al vreemde adelaar. Het was een lange rit vanaf de Rancho de Inez waar we de nacht hebben doorgebracht. Een korte beschrijving van de Baja California tot nu toe: het eerste stuk is weinig interessant, vooral landbouw. Nadat de kust wordt verlaten, er is maar een weg, wordt het echt heel mooi; alsof je door een rotstuin rijdt! Enorme rotsblokken met overal cactussen, allerlei soorten. En altijd een blauwe lucht er boven. Regenen doet het hier nooit, maar de oceaan zorgt voor genoeg vocht om voor een begroeiing te zorgen. De overnachtingsplek was een oude ranch, veel ruimte, weinig kampeerders. Voordeel daarvan is: happy hour voor de gehele camping: 3 koppels! Dit keer hadden we het genoegen om tussen de Denen te zitten, woonachtig te Canada. Terwijl we vanmorgen vertrokken, 240 km te gaan, kwam een koppeltje coyotes het terrein over wandelen (zie foto). Het is een verlaten gebied: tussen twee benzinestations ligt 340 km! En een hele gevaarlijke weg. De Yanks maken zich druk over de criminelen, maar de weg is echt gevaarlijk. Smal, vaak slecht wegdek en geen berm. Je dondert  geheid over de kop als je met een wiel van de weg raakt. Getuige de vele kruizen langs de weg, is dat velen al overkomen.

Nu dus in Guerrero Negro, in 1955 gesticht omdat er zout wordt gewonnen. Voor de toeristen zijn de walvissen de grote attractie. In de baai krijgen ze hun jongen, 4,5 m lang, 1 ton zwaar! Hier blijven ze tot half maart zodat de jonkies groot genoeg zijn om de reis naar het noorden te maken. Hebben net gegeten in het camping restaurant, aan tafel bij mensen die gisteren de walvissen hebben bekeken. Walvissen van 15m lang! Morgen gaan we naar een strand aan die baai waar je ze kunt zien en horen en maken daar een boottocht naar die beesten. Jullie lezen wel hoe dat was.

in de verte het "ijzeren gordijn" tussen VS en Mex

van iets dichterbij

Jan 7 zaterdag Potrero, Vlakbij de Mexicaanse grens

Donderdagmiddag zijn R&I met de huurauto naar LAX vertrokken. Na alle waterellende was deze vakantie een mooie afwisseling; en ze hebben het enorm naar hun zijn gehad! En voor ons was het ook geweldig dat H&D ons deze dagen samen mogelijk maakten, fantastisch wat ze allemaal voor ons hebben gedaan!!! De laatste avond hebben we in het gezelschap van H&D, Jo en Bernice al bbq-end doorgebracht. Betsy is helemaal gek van de steak op de grill. Afscheid genomen van J&B, tot waarschijnlijk 14 feb. De volgende dag, vrijdag, vroeg op, de laatste spullen gepakt en de Rubbertramp werd door H&D uitgezwaaid.  Mooie route naar Potrero, waar een mooi State park is en een laatste stop voor velen die naar de Baja California in Mexico gaan. Een mooie route door de bergen, die langzamerhand wat groener begonnen te worden; invloed van de Pacific Ocean. Plotseling veranderde het geluid van de camper in dat van een Harley Davidson; een parkeerplaatsje opgezocht en ja hoor, de uitlaat gebroken. Met wat slangklemmen en een paar grote spijkers heb ik de boel provisorisch kunnen herstellen, op weg naar de camping. Prachtig park met alleen wat Canadezen die de volgende dag de grens naar Mexico overgaan. Gesprekje: telefoonnummer van de plaatselijke autosmid en een mooi boekje over van alles en nog wat in  Mexico. Vorige week hebben we een printer gekocht, Small-in-one, wi-fi voor $49,-. En die kwam goed van pas want zo konden we het halve boekje kopiëren! De autosmid nam de telefoon niet op, dus de volgende dag maar opzoek.

Na een paar omzwervingen komen we bij de bibliotheek: een aardige jonge vrouw belt haar man of die het kan fiksen. Achter de mevrouw aan, man kijkt, maar vindt het te moeilijk. Belt de autosmid, kom maar langs. Het is nu 12 uur, noon, moeten wachten tot 2.30 uur dan horen we of de smid de boel aan elkaar kan lassen. Anders wordt het maandagmorgen, ook geen probleem; tiet zat! Als het maar weer voor elkaar komt. (wordt vervolgd)

En het komt voor elkaar: Al, zo heet de monteur, last de boel weer aan elkaar, uurtje werk, $45,- en biedt ons een plaats voor de nacht aan. Maar we gaan eerst naar de Mexicaanse grens om onze visa op te halen. Parkeren de, inmiddels weer stille, Rubbertramper voor het kantoor van de Rabobank, ja ja, die hebben ze hier ook. Voordeel voor het geld pinnen hoef je niet te betalen! Lopen naar de grens. Komen in een soort leslokaaltje met 6 bankjes en de meester achter een bureau geeft aanwijzingen hoe we het formulier in  moeten vullen. Gaat er gemoedelijk aan toe. Alles geregeld en weer terug naar de camper en we besluiten toch naar het State Parc te gaan.

Jan 8, zondag Ensenada, Mexico

Hebben net het eten op: een heerlijke steak, buiten gegrild, groente enz. staan met uitzicht op de Pacific op een camping een km of wat buiten bovengenoemde stad.Wij zijn de enige gasten! Vanmorgen de knalpijp weer laten ronken en op naar de grens, Tecate. Heel rustig, alleen 2 clowns??? zwaaiden ons uit. En we konden zo doorrijden!! Niemand was geïnteresseerd in onze passen of visa, je snapt er niets van! De vorige keer hadden we complete bezichtiging. Enfin, door een prachtige bergwereld komen we aan de kust. Eindelijk weer water, heerlijk na al dat woestijnzand. Omdat we zo vroeg zijn, besluiten we alvast door te rijden naar de volgende etappe plaats, Ensenada. Inkopen en geld wisselen bij de Calimax, waar we gelijk lid van deze club worden. Keurige winkel, goed assortiment. Maar wat een verschil met California, US! Hier botsen de nieuwe wereld en de derde wereld letterlijk op elkaar. Veel armoede hier; Betsy moet er erg aan wennen. Mensen zien er anders uit, maar het landschap heeft veel overeenkomst met Marokko.

Jan 9, Posada Don Diego Trailer Park in Col. Vincente Guerrerro, Baja California, Mexico

Het is half 9 in de avond, net terug van een etentje in het restaurant v.d camping. Toen we hier aankwamen, vroeg in de middag, niemand te zien. Waar zitten al die overwinteraars toch. Maar om een uur of vier twee Canadese campers rollen binnen. En ja hoor, Owen en Nell Dykstra uit Friesland, wonende in Vancouver beginnen meteen een praatje in het Nederlands, ook wel weer gezellig. Biertje/ wijntje erbij. Het andere stel erbij, maar als de zon verdwijnt wordt het fris, op naar het restaurant. En zo besluiten we een vrij saaie dag toch nog gezellig af. Krijgen veel tips: bij km paaltje 111 links af, dan zie je ons wel staan. Mensen komen hier al 15 jaar. Het landschap waar we door reden was weinig opwindend: heel veel landbouw, kassen en stadjes die niet veel voorstellen. De doorgaande weg is redelijk, maar alle zijwegen zijn ongeplaveid. Veel stof omdat het er nooit regent, toch is het er groen door de invloed van de oceaan.

Jan 3, PS,CA

En zo zijn we het nieuwe jaar ingedanst: Les Vaularis, een heerlijk restaurant, met een binnenplaats onder de bomen, een bandje dat leuke muziek speelde, gezellige mensen! Voor we naar het restaurant gingen met  elkaar een dvd, Nights in Rodanthe, bekeken, een echte tranentrekker. Ja, het leven onder de palmen van Palm Springs is zo gek nog niet! Een heerlijke avond gehad!

De volgende dag, 1 januari dus, op de fiets, korte broek en t-shirt aan, een route van een goede 30 km gefietst lang voornamelijk prachtig gelegen golfbanen. En onderweg wenste iedereen iedereen Happy New Year. ’s Avonds met Jo en Bernice, Ron, Marina, Alexis en wij met z’n vieren gegeten bij een Indiaas restaurant en weer ge……!!

Weer een dag later, de 2^e januari al vroeg met R&I vertrokken naar Las Vegas. Gekozen voor de kortere route dwars door de woestijn over smalle, maar heel rustige wegen. Halverwege komen we door een gebied waar zout gewonnen wordt; de grond is er wit van het zout. Tegen twaalven zijn we in LV. Onderweg komen we stromen toeristen tegen, maar in LV heerst hoogseizoen. We logeren is een knots van een hotel-casino, het MGM-Grant. Na het inchecken de boel verkennen; even wat geld vergokken. Gerard begon met $2 en eindigt met $5,25 en de kniepert casht. Gegeten wordt in het Venetie hotel waar op enkele verdiepingen echte gondels door de kanalen varen. Op een heerlijk pleintje, buiten en toch binnen, wordt wat gegeten en dan op naar “Het Phantom of the Opera”. Irin heeft dat zeker al 10 keer gezien, in verschillende werelddelen, en kan dus goed vergelijken: de zang is wat minder hier, maar de uitvoering is heel spectaculair! Na afloop geslenterd over de Strip, ook altijd weer spectaculair.  De volgende dag, de 3^e januari ontbijten we samen en gaan dan ieders onze eigen weg: R&I gaan moorden oplossen, G&B slenteren wat rond en proberen de uitgang van het hotel te vinden. Dat is de ellende met casino’s: je komt er gemakkelijk in, maar er weer uit, ho maar. Na een uren lange rit over de Freeway komen we om vier uur aan in het Outletcentrum, uurtje rondkijken, dan op naar de Palisade Drive. Klinkt redelijk druk, was het ook!