November 30, San Antonio, TX

Als je ’s morgens vroeg bent, ben je de gehele dag vroeg. Dus waren we vroeg in San Antonio. Keurige commerciële camping; je merkt dat hier de campings het gehele jaar door goed bezet zijn, hier komt geld binnen. Onderweg nog even een paar grote vrachtwagens bekeken. De chauffeurs hebben een complete caravan achter de bestuurderscabine. Vooral de Peterbilt zijn imposante gevaarten. Overal zien we bordjes langs de weg met: hurricane evacuatie route! Zal wel nodig zijn op z’n tijd, maar nu hebben we prachtig weer: koude nachten, rond de 4 graden en overdag goeie 20 graden en geen wolkje aan de lucht. Het landschap ziet er schraal uit, grote farms, enorme witte hekken en weinig koeien op zoveel grond.

San Antonio was voor een aantal jaren geleden een verwaarloosd, achter gebleven stadje. Men heeft toen besloten om langs de rivier een wandel/fietspad aan te leggen met in de stad overal terrasjes. En dat heeft de boel in beweging gebracht en nu is het een leuk levendig stadje geworden. In het centrum ligt een belangrijk symbool voor de Amerikanen, het Alamo. Hier hebben de Spanjaarden in begin 1700 een missiepost gebouwd. In de oorlog van de Texanen tegen de Mexicanen hebben hier in 1836 200 Texanen gevochten tegen een overmacht van de Mexicanen. Uiteindelijk zijn ze allemaal gesneuveld, maar daardoor kon het Texaanse leger later het leger van Santa Anna, de Mexicaanse bevelhebber, verslaan. De missiepost is dus een symbool voor Texas geworden.

Van de camping leidt een prachtig fietspad naar het centrum. Daar gaat het over in een voetpad, maar er liep bijna niemand, dus werd het voor ons een fietspad. Het is echt geweldig aangelegd, met overal stuwen in de rivier, picknickplekken langs het pad. Nu wordt nog flink gewerkt aan het verlengen van het fietspad. En de foto’s zijn van een airstreem, een prachtige op en top Amerikaanse caravan, bekend van all you need is love (geloof ik) met Robbert Tenbrink.

29 nov. 11 Columbus, TX

Dit was nog op St. Georges Island!

Het was een zware bevalling; voordat de oude, totaal versleten, radiateur uit de camper was, waren we een paar uur verder. Alles is zo krap op elkaar gebouwd en een telefoontje naar de garage in Assen gaf ook geen oplossing, want uitbouwen ok, maar bij een Hymer? Maar Eddy, de chef hier, is een handige jongen, dus die kreeg het voor elkaar. Gelijk maar olie laten verversen, zijn we daar voorlopig ook weer af. Alles bij elkaar $706, dus een goede €500,-. Een hoop geld, maar de radiator was beter dan de oude, volgens Eddy en deze kan wel 100.000 mijl mee. Het is 5 uur in de middag als alles klaar is, dus we maken maar weer gebruik van de parkeerplaats. Redelijk rustig, afgezien van de treinen die af en toe voorbijkomen en enorme toeters hebben. Morgen rijden we maar gelijk naar San Antonio.

28 nov. 11 Columbus TX

Het is dan eindelijk zo ver! De radiator lekt weer en zal dus nu echt vervangen moeten worden. In NY, waar we op 11 oktober waren, hebben we de nieuwe ontvangen. Dus toch nog een flink aantal weken en kilometers met de oude gereden. We staan nu op het parkeerterrein van een garage, vlak aan de snelweg I-10, morgen gaan ze de radiator vervangen. Op internet opgezocht hoe dat moest, want de garagist hier heeft van Fiat the balls verstand, maar had al wel gezien dat het er aan de onderkant uit en in moet. Komt wel goed.

Zaterdagmorgen met weemoed afscheid genomen van de familie Ohara, de snelweg op en kachelen richting West. Bij Biloxi een gribuscamping gehad, dus de volgende morgen snel weer weg. Gisteravond, na een lange dag op de Interstate, de nacht doorgebracht op een camping in Beaumont. Zag er keurig uit, leuke ontvangst: en morgenvroeg eerst koffie drinken voor jullie weg gaan! Dat hebben we dus vanmorgen gedaan. Een wat oudere dame en heer namen de honneurs waar. Leuk gesprek gehad over hun leven: de aandelenmarkt was ingestort, zodat ze veel geld hadden verloren. Nu wonen ze in een camper en werken beide 10 uur per week op de camping en staan dan gratis. Afgelopen zomer was het heel heet geweest, vannacht vroor het! Ongeveer 2 miljoen Amerikanen leven op deze manier, and they love it! na nog wat tips voor onderweg, gingen deze Nomaden richting Houston. Je staat hier iedere keer weer versteld: gisteren een weg op palen van wel dertig km dwars door een moeras, vandaag dwars door Houston gereden, een gigantische stad, zonder een keer te remmen of van baan te wisselen! De wegen draaien over elkaar heen alsof de boel in de war zit. Gelukkig was het vandaag een stuk rustiger op de weg dan gisteren, toe het echt heel druk was, zelfs voor Nederlandse begrippen. Gisteravond nog even contact met Rob gehad: gaat morgen beginnen met de grote schoonmaak met een ploeg van vier man. Zal nog wel een paar weken duren voor ze het huis weer bewoonbaar hebben.

24 nov. 11 St. George Island Thanksgiving Day

Op het State Park van het eiland was geen plaats meer, dus staan

we nu heel comfortabel op de oprit van een groot strandhuis waar de familie van Jerry en Vicky verblijven voor hun jaarlijkse familie bijeenkomst en waar ze ons voor hebben uitgenodigd. Het is een heel grote familie, John en Ann hebben 9 kinderen en die zijn er bijna allemaal met aanhang en kleinkinderen. Zo’n 40 man bij elkaar. Over een uur komt de turkey uit de oven, een gigantische kalkoen! De afgelopen drie dagen hebben we al heel wat leden van de familie leren kennen, maar iedere dag komen er weer nieuwe leden aan. Heel gezellig en ongedwongen gaat het er aan toe.

Van Grayton Beach zijn we langs de kust hier naar to

e gereden, prachtige witte stranden, grote, mooie huizen die in de duinen zijn gebouwd en meestal worden verhuurd. Kost een paar cent, maar dan heb je ook wat: rond de $5000 per week!

25 nov. 11

Thanksgiving Day zit er op. Toen iedereen gearrive

erd was, om een uur of 1, hield John, de patriarch van de familie, een toespraak, een gebed, waarin hij iedereen bedankte die gekomen is, maar ook vooral de Lord bedankte dat ze in Amerika leefden waar zij nog nooit een oorlog hadden beleefd en hoopte dat de bestuurders zo verstandig zouden zijn dat dat ook nooit zou gebeuren. Was echt aandoenlijk. De turkey, die vooral door het toedoen van Steve er zo prachtig uitzag, was het middelpunt van de maaltijd. Iedereen had wat gemaakt of meegebracht, een overvloed dus. Na de maaltijd zette Robbie het volleybalnet op en werd er gespeeld op het strand. Tijdens de “waterpauze” een lekker drankje en om 7 uur werd de rest van de maaltijd verorberd. Daarna kletsen met deze en gene, anderen waren spelletjes aan het spelen, heel gezellig sfeertje.

Vandaag een heerlijke strandwandeling gemaakt, lekker uitgewaaid. Als we terug zijn staan

Jerry en Vicky voor de camperdeur, op naar Apalachiacola. De kust wordt hier wel de Forgotten Coast genoemd. Het is te hopen dat het nog jaren zo mag blijven, want het is nog echt authentiek hier; geen opgeblazen reclameborden of enorme winkels. Nee leuke restaurantjes, koopschuurtjes e.d. we lunchen in een gezellig visrestaurantje en Bets eet krabcake en ik jumbelaya en lekkerrrrrr! Een paar Bloody Mary’s, een duikt onder de tafel, lessen de dorst. Daarna nog even door het nu wat drukker wordende dorpje en dan naar Karen en Carl, maar de laatste is niet thuis. Zij wonen in een heerlijk oud, maar goed onderhouden huis met een grote tuin, gastenhuis en een flinke pier die de baai in loopt, niks mis mee. Carl en Karen hebben ook een huis in Amsterdam, hoek Bloemgracht-Prinsengracht. Moeten we ook maar eens bekijken. Karen loves Amsterdam, vooral de vrouwen die met een soort bakfiets rondtoeren vindt zij geweldig. Na een uurtje weer naar het eiland waar we de oesters gaan openmaken, Jerry is de expert en ik zijn assistent, zal wel in de genen zitten. Kost wat moeite om ze te openen, maar dan ………… lekkerrrrr! Na de “oesterparty” naar boven waar Steve en Jerry, zijn vrouw weer een heerlijke maaltijd serveren, veel flinke garnalen. Aan proteïnen geen gebrek dus. Aan calorieën al helemaal niet; komende dagen maar even flink vasten. Gezellig na kletsen, alles in het Engels, familiefilmpje kijken en dan naar de Rubbertramp. Als we nog even de straat doorlopen, blijken er nu al 3 campers te staan. Op tijd naar bed, want morgen op tijd uit de veren en dan we go West!

15 nov. 11 Gulf State Park, Golf van Mexico

Wim Sonneveld stond met de Middellandse Zee om de kuiten en wilde dat het maar weer Kerst was; ik stond met de Golf van Mexico om de kuiten en hier staan overal kerstbomen en hangen kerstslingers aan de campers. Blijf toch een vreemde gewaarwording: half november en een temperatuur van 28 graden. We hadden een lange tocht, met heel mooie stukken, oa langs de Golf v Mexico. Spierwit strand, niemand te zien en prachtige huizen aan de overkant van de weg. Pelikanen en aalscholvers doken in het water. Via een ferry zouden we naar de camping rijden, maar toen we bij de ferry kwamen mochten we er niet op! De uitlaat hangt te dicht bij de straat en zou stuk gaan bij het van de veerboot rijden. Stom! Maar daardoor moesten we ipv 30 miles 90 miles rijden. Dus 60x 1,6 km is toch bijna 100km om. Maar vooruit, we waren vroeg vertrokken, dus waren we nog wel op tijd op de camping. Een State Park, maar met een behoorlijk commerciële instelling. Heel lang uitgerekt park; morgen maar op de fiets om de boel te verkennen. We zijn op weg naar Tallahassee, maar dat is nog 200 mijl te gaan, het zijn wel afstanden. Ga je over de Interstate, schiet je flink op, maar is erg eentonig en zie je weinig. Daarom over de Highways, veel leuker, is altijd wel wat te zien en je over te verwonderen. Hoe meer we weer naar het oosten komen, hoe drukker het weer wordt. We reden vanmiddag door een dorp, nou ja dorp; het was een lange straat met grote winkels, benzinepompen en autodealers en dat ongeveer een half uur. Verder nauwelijks een huis te zien. Deze winkels hebben vooral een streekfunctie.

17 nov. 11 Grayton Beach State Park, Florida

Gistermorgen een trail gefietst. Om de paar mijl een bordje dat je op moet passen want je bent in Alligator country! Het is al net als met de beren; veel borden maar je ziet er nooit een! Maar de trail was mooi, ruim aangelegd, niet zo’n benauwd fietspaadje waar je elkaar nauwelijks kunt passeren, maar een flink breed pad. Het weer is wat wisselvalliger en omdat een campingstoel stuk is, gaan we ’s middags op pad naar CampingWorld voor een nieuwe. We zijn er een dag eerder langs gekomen, maar na 15 mijl vinden we het wel goed en draaien om. De weg 59 is een echte bedrijven weg, maar Camping World is te ver weg. Weer bij de camper wordt met behulp van een stuk van een plastic sneeuwkrabber de stoel weer hersteld. Een fikse regenbui maakt een eind aan het warme weer. Een koufront vanuit het noorden brengt de temperatuur wel 10 graden omlaag.

Vandaag op tijd op pad. Sommige stukken rijden we als het ware door de duinen: een vierbaansweg met in het midden een rijstrook waar je alleen op mag als je linksaf moet. Prachtig wit strand, blauwe zee: de Golf van Mexico. Pelikanen zien we als een raket het water induiken om een visje te pakken. We rijden eerst nog in Alabama, hier is alles nog vrij nieuw: prachtige hotels, mooie weg, dito bruggen van het ene eiland naar het andere. Na een mijl of 30 komen we in Florida. Een behoorlijk verschil: weg is minder, hotels zijn ouder, maar wel netjes. Je merkt dat dit gedeelte al langer ontwikkeld is. Opvallend hoe weinig troep er langs de weg ligt. Als de sheriff ziet dat je troep uit de auto gooit, kost je dat $1000,-. En het helpt blijkbaar. Het rijden is hier een verademing: geen flitspalen, brede rustige wegen, mensen die niet gestrest rijden en zich redelijk aan de max snelheid houden. Het SP heeft wel plaats, maar voor 2 dagen. Het is dan weer weekend en dan gaan de Amys op pad, dus is alles gereserveerd. Hier maar weinig plekken die niet gereserveerd kunnen worden. Tot nu toe hadden de SP veel van die plekken zodat voor de Nomaden altijd wel een plaatsje is. Op het strand ontmoeten we een stel Nederlanders die al 28 jaar in Colorado wonen, maar nu gaan overwinteren in het zuiden van Florida. Het strand heeft veel weg van het strand van Manta Rota, Portugal, alleen is het zand hier wit

19 nov. 11 zaterdagmorgen, Grayton SP.

Gisteren een stranddag gehad: langs het strand gewandeld, een trail door de duinen gedaan, maar die moesten we halverwege afbreken omdat het pad onder water stond, en heerlijk in de zon aan het strand gezeten. Terwijl we daar lopen en zitten, vliegen pelikanen over op zoek naar een visje en zien we vlak langs het strand een grote pijlstaartrog zwemmen. Het lijkt meer op vliegen door het water. Er hangt dus niet voor niets een paarse vlag: dangerous marinelive! Hoewel als je er niet bovenop gaat staan valt dat met dat dangerous wel mee. Om zes uur gaan we een borrel drinken bij Hans en Trudy, het Nederlandse stel uit Colorado. Het is hier inmiddels om half zes al stikdonker; we zitten dicht tegen de tijdgrens aan, 100 mijl naar het oosten en de tijd verspringt weer een uur, hebben we ’s avonds een uur langer licht, geloof ik. Het is heel gezellig, zo’n Nederlands onderonsje aan het kampvuur. Vanavond is het onze beurt, als we nog een paar nachten op dit Park mogen blijven, anders gaat de caravaan weer verder vandaag.

14 nov. 11 New Orleans

Op de fiets dus. Het weer is fantastisch, dat is het trouwens de gehele trip al, op een paar dagen na. Maar nu is het echt warm, 28 gr. We trappen via het French Quarter naar het Garden District. Dat is de chique wijk van NO. Hier hebben de blanken die een fortuin gemaakt hebben, vooral in de scheepsvaart, hun paleizen gebouwd. Ziet er tropisch uit: bananenplanten, palmen en zo.(da’s Achterhooks) heerlijk om er rond te fietsen. Maar voordat we daar zijn komen we langs een gloednieuw WWII (wereldoorlog 2) museum. Waarom nu in NO een WWII museum? Nou, omdat de landingsboten die gebruikt werden op de stranden van o.a Normandië, hier in NO gebouwd werden door de firma Higgins. En Eisenhouwer heeft gezegd dat deze boten de loop van de oorlog bepaald hebben, vandaar. Veel leeswerk en video’s, maar om 13 uur begon de 4-D film van 48 minuten, gemaakt door Tom Hanks. Prachtige zaal, 250 zetels, geen stoelen. Om het 3–D effect te bewerkstellen wordt van een heel stel projectoren gebruik gemaakt. De 4 dimensie: je zit te schudden in je stoel als een tank bijna over je heen rijdt, je krijgt een opdonder als je vliegtuig geraakt wordt en het begint te sneeuwen als je voor je tentje op wacht staat in de Ardennen. Sneeuw van zeepsop. Dat had zelfs Jacob Rillema niet kunnen bedenken. Om bij te komen van deze indringende ervaring en omdat we honger hadden, het WWII restaurant opgezocht. Eten: prima!! En voordat we scheep gaan op de ferry, nog even naar Café du Monde in het French Quarter omdaar koffie met oliebollen te verorberen. Dit café is een must, maar gisteren moesten we er voor in de rij staan, toen musten we dus niet zo nodig. Maar op maandag is dat allemaal anders, plek zat. Hadden we gelijk ons avondeten te pakken, makkelijke dag voor Bets. Besluiten om toch maar terug naar de camping te rijden, de bewaker van het parkeerterrein was al vertrokken.

13 nov. 11 New Orleans, LA

Dat ging geweldig; met de camper naar een parkeerterrein, bewaakt, met de ferry de Mississippi over en hup we zijn in het Franse Kwartier van NO. Voor de kade lag de Norwegian Spirit, een cruiseschip made in Papenburg. Dit schip hebben we “geboren” zien worden, leuk om het hier weer te zien. Voor we bij de ferry waren, reden we eerst door de oude wijk Algiers, een prachtwijk. Leuke kleine huisjes, maar vooral veel planten. Had wel wat van Thailand weg. Volgens de bewaker een goede wijk, zwart en wit door elkaar. In het French Quarter, dat trouwens vooral door de Spanjaarden is gebouwd, lekker rond gescharreld. Gezellige terrassen en kroegjes met jazzmuziek. Bij Franks Grocery, een Italiaanse deli, een heerlijke muffuletta ( brood met sesamzaad, olijven,koud vlees en provolone) gegeten. Dan nog een Heineken op een terras met muziek in de Bourbonstreet. En als dan de knieën zo ongeveer onder de armen zitten, nemen we de ferry. De bewaker stelt ons aan zijn vriend voor; die is morgen de baas en jullie mogen morgen voor half geld hier parkeren en ook slapen. Kun je het je voorstellen: aan de boorden van de Mississippi met uitzicht op het French Quater!

12 nov. 11 New Orleans, LA

En prachtig park, Bayou Segnette State Park, op een half uur rijden van NO. Maar we gaan niet rijden, we gaan met de boot, de ferry naar het Fernch Quarter. Morgen dus. Gistermorgen vertrokken vanaf Rocky Springs dat meer dan een week ons “thuis”was. Iedere avond aan het kampvuur, kletsen met Don, die eigenlijk George heet, een glaasje erbij, simpel maar wel lekker. Don is een bereisd man en bekwaam boondocker. Boondocking is het gratis overnachten of ook wel wild camperen genoemd. Van hem krijgen we verschillende tips, zodoende staan we ’s avonds op het parkeerterrein van het Hollywoodcasino in Baton Rouge, en wel onder strenge bewaking. Slaapt wel zo rustig. Het casino zelf was niets aan, een zielige bedoening al die mensen achter de eenarmige bandiet. Dat je daar lol aan kunt hebben? Als we vrijdagmorgen wakker worden, is Don al gevlogen. Zonder goeiendag of iets te zeggen! Don houdt dus niet van sentimenten, weet niet hoe er mee om moet gaan! Aan het vuur heeft hij veel van zichzelf verteld: zijn eerste vrouw is vijf jaar geleden overleden, maar hij heeft wel een door haar gebreide trui bij zich, die hem nu niet meer past. Enfin zo is het leven van de nomaden: korte vriendschappen!

Vandaag rijden we met aan de ene kant de dijk van de Mississippi en aan de andere kant de suikerrietplantages. Het is het gebied van de plantages: enorme lappen grond met een prachtig huis erop en veel kleine huisjes erom heen. Een van die plantages, Oak Alley, heeft een oprit met geweldige eiken. De eiken zijn geweldig dik, hebben nauwelijks een stam maar groeien breed uit; de takken raken de grond. Ze zijn ongeveer 300 jaar oud en dat is hier oeroud! De suikercampagne is in volle gang, overal vrachtwagens vol suikerriet. Maar ook overal langs de rivier de olieopslagtanks en enkele raffinaderijen. Het is niet het mooiste Amerika, maar dit hoort er ook bij. Als je alleen de Natchez Trace rijdt, zie je weinig van het echte leven en dat is interessanter dan alle parken bij elkaar. Het is opvallend hoe keurige, mooie huizen worden afgewisseld door krotten. Vaak zie je dat een nieuw huis achter het oude is gebouwd, maar het oude wordt niet afgebroken; zakt vanzelf wel in elkaar!

Gistermiddag hadden we een goede internetverbinding en zagen op Facebook een filmpje van Rob, varend door zijn buurt. Gelukkig zakt het water, maar het gaat langzaam. Afwachten hoe straks de boel eruit ziet.

7 nov. 11 Rocky Springs, MS

We staan er nog steeds! Prachtig terrein met de voor ons noodzakelijke voorzieningen en voor $0,-. Het weer is heerlijk, overdag ruim 22 gr en ’s nacht rond de 15. Vrijdag naar Vicksburg gereden, geboodschapperd bij de Walmart en toen naar het Nationale Park. Daar de fietsen uitgepakt en de route, ong.35 km gefietst. De route brengt je langs de stellingen van de Confederates en de Unions rond Vicksburg. Deze plaats nam een sleutelpositie in door zijn ligging aan de Mississippi. Toen die stad gevallen was, beheerste de Union, het Noorden, de gehele Mississippi en werd het Zuiden afgesneden van zijn hulpbronnen en kon zijn producten niet meer kwijt. Tijdens die slag werd gebruik gemaakt van rivier kanonneerboten; een ervan werd tot zinken gebracht door een mijn. Het eerste schip ter wereld dat door een mijn tot zinken werd gebracht. In 1964 werd het gelicht en kreeg het een plek in het Park. Een mooi fietstochtje, heuveltje op en af. Daarna nog even naar de outlet en toen terug naar Rocky Springs. De camping was inmiddels volgelopen met Canadese Snowbirds op weg naar het zuiden.

Zondag een poetsdag. Omdat we dicht bij een kraan staan, de camper maar eens een wasbeurt en poetsbeurt gegeven. Na 8 weken en 2 weken op zee, was dat geen overbodige luxe. ’s Avonds weer een kampvuur en onze buurman, een Canadees van Schotse oorsprong kwam ons met een paar pilsjes gezelschap houden. Don is 76 en is alleen op pad naar Texas om te overwinteren. Zijn vrouw komt met de vlieger na. Het is een gezellige vent die zijn mening over de Amerikanen geeft. Het is een beetje in de sfeer van Holland-Duitsland. We horen van hem dat de tijd een uur verzet is vandaag. Wij hebben al een aantal dagen weinig contact met de buitenwereld: geen tv, geen internet en voor telefoon moeten we een bult op lopen. En de Wereldomroep op de radio is slecht verstaanbaar. Maar wel heerlijk rustig, we missen al die communicatie totaal niet!

1 november, Helena, Arkansas

The home of the Cottonfields; we zongen er vroeger over en nu rijden we er doorheen. Maar voordat we de katoenvelden zagen, reden we eerst door de slumps van Memphis. Rijk en arm wisselen zich hier snel af. Wit is rijk, zwart is arm, zwart wit gesteld. We hadden over de armoede in Memphis gelezen, maar nu hebben we het ook gezien: veel verwaarloosde, verlaten bedrijven, slecht onderhouden huizen, zwarte mensen die maar wat rondhangen. Triest, weinig uitzichtsvol bestaan. In Memphis gaan we over de Mississippi en komen dan in Arkansas. We rijden een scenic byway die ons naar de katoenvelden leidt. De oogst is in volle gang, langs de weg ligt overal katoenpluis in de berm. Met een combine wordt de katoen geplukt, in een speciale aanhanger geblazen die de katoen naar de pers rijdt. De pers, een soort container, perst de katoen zo dicht op elkaar dat er uiteindelijk, na ettelijke aanhangers, een flink blok uitkomt. Dat wordt afgedekt met een plastic hoes, naam van de owner, oogstdatum erop en klaar om vervoerd te worden. Als we naar een huis van een plantage lopen om te vragen of we even een foto mogen maken, zien we een bordje staan: Deerhunters parking only, violaters will be shot! Maar er is niemand thuis, dus er wordt niet geschoten.

Even later worden we aangesproken door een oude meneer die ons vertelt hoe katoen wordt verbouwd. Als hij hoort waar we naartoe gaan, waarschuwt hij ons; veel drugs en criminaliteit daar. Als we op een State Park campground staan, prachtig gelegen, worden we alweer aangesproken door jonge mensen die ons waarschuwen. En in beide gevallen zijn het weer de zwarten waar we voor moeten oppassen. De rassenhaat is oppervlakkig gezien verdwenen, maar onderhuids sluimert het nog flink. Vanmiddag waren we in een keurige supermarkt, gerund door zwarte, heel vriendelijke mensen. Wat frustrerend als jij zo je best doet en dan toch altijd maar weer horen dat je niet deugd. In de jaren vijftig waren hier hevige rassenrellen; Little Rock, hier niet ver vandaan, was weken in het nieuws. Een negental zwarte studenten wilden toegelaten worden op een school waar alleen witten op zaten. Uiteindelijk heeft de govenor het leger ingezet om een einde te maken aan de rellen. Arkansas is de armste staat van de VS, veel arme zwarten in de Mississippi delta en arme witten in de Ozark en dat is waarschijnlijk wel de grootste reden voor de rassenhaat.De jongelui waren vorig jaar slachtoffer geweest van de overstroming van de Mississippi; de staat had hen geholpen om er weer bovenop te komen! Maar we vinden het een prachtige plek, met goede voorzieningen, dus we besluiten om er de nacht door te brengen. We staan wel helemaal alleen en dat voelt nooit erg prettig. We hadden een prachtige dag, een mooie route die het laatste stuk off road was, dus we rekenen op een rustige nacht. Maar daarvoor moesten we eerst de camper schoonmaken, overal grijs stof. Saharazand was er niets bij!

2 nov. 11 Lake Chicot State Park, Lake Village, Arkansas

Het was een hele rustige nacht! We zijn om 1300 uur op de bovenstaande camping. Weer zo’n prachtig State Park; het zijn echt juweeltjes zo mooi. Acht mijl daarvoor was een commercieel terrein, pal aan de weg, dicht op elkaar en waarschijnlijk veel duurder. Stond hartstikke vol en hier staat bijna niemand; hoe kan’t? Reden vandaag weer door de katoenvelden, door een paar kleine dorpjes. Voor het eerst kwamen we mensen tegen die geen boe of bah zeiden, raar sfeertje hier. Iedereen liep langs elkaar heen als of ze niet bestonden. Mijn oog ziet wat, op de rem, in de achteruit: ja hoor! Een historic marker: hier maakte Charles Lindberg zijn eerste nachtvlucht! Deze man zou een paar jaar later de eerste solovlucht over de oceaan naar Parijs maken! (dit even speciaal voor Hans W.)

Internet: soms hebben we dat op de camping, maar meestal erg slechte, langzame verbindingen. Skypen is bijna niet mogelijk. Bij de Mc Donalds heb je wel wifi maar ook vaak erg slecht en hoe verder we naar het zuiden komen, hoe minder Mac’s. Ook hebben we geregeld geen bereik met onze beide telefoons. Je merkt dat je in dunbevolkte gebieden rond reist, maar er is ook weinig concurrentie: AT&T heeft bijna de gehele markt in handen en dat bevordert de bereikbaarheid ook niet.

4 november Rocky Springs, vlakbij Vicksburg, Mississippi

We zijn weer terug op de Natchez Trace, dwz op een campground die daarbij hoort. Tijdens onze tocht door de katoenvelden hebben we het Louisiana Cotton State Museum bezocht, leuk, interessant en vooral leerzaam. Bij Vicksburg de brug over en we zijn weer in Mississippi, MS afgekort. Vicksburg heeft een belangrijke rol gespeeld in de Civil War; het is 47 dagen belegerd geweest en heeft zich uiteindelijk aan de Union soldaten moeten overgeven omdat het totaal uitgehongerd was. De Civil War speelt een enorm belangrijke rol in de geschiedenis van de VS. Overal kom je hier monumenten tegen die verwijzen naar een of andere Battle. In het Welcome Centre wordt een 20 minuten filmpje gedraaid die je uitlegt hoe de slag is verlopen. En toen naar het outlet centrum, smullen voor Bets!! Twee paar schoenen voor $26,- en nog wat spullen, echt heel goedkoop en nog mooi ook. Dan nog 25 mijl en we zijn op de camping, bezet door voornamelijk Canadezen. Allemaal op weg naar het zuiden. Zo langzamerhand gaan de “Snowbirds” op pad.

Vanmorgen een flinke wandeling naar het voormalige dorpje Rocky Springs gemaakt. Alleen het kerkje staat er nog. Voor de Civil War, van 1861-1865, was het een welvarend dorp van 2600 inwoners, waarvan 2000 slaven. Na de oorlog was het afgelopen met de slavernij en met de welvaart die dus gebaseerd was op die goedkope arbeidskrachten. In 1930 woonde er niemand meer. Er is niets meer te vinden van de huizen die er stonden, alles is weer bos geworden, evenals de katoenvelden hier in de buurt. Je ziet hier dus heel weinig oude bomen. De vorige generaties Amerikanen hebben een zware wissel op het land getrokken: overal bassen gekapt, grondstoffen zoals olie in korte tijd flink gedecimeerd. Zoals bij ons het aardgas! À propos, energie: de grote campers zijn allemaal voorzien van generatoren die dan ook de gehele dag aan staan. Niemand heeft zonnecellen, maar wel allerlei elektrische apparaten waar je dus blijkbaar niet zonder kunt. Onze generator is nog als nieuw, weinig gebruikt.

Even een korte uitleg over de Civil War, voor als je het niet weet: in 1776 werd de onafhankelijkheids verklaring opgesteld! Amerika vocht zich met behulp van Frankrijk vrij van de overheersende Engelsen. Toen het eenmaal een zelfstandig land was geworden, moest de verklaring worden bijgesteld want de zuidelijke staten, waar de welvaart vooral te danken was aan de slavernij, wilden geen verklaring tekenen waarin ieder mens gelijkwaardig was. Er werd een mouw aan gepast zodat iedereen zich in de nieuwe verklaring kon vinden en de situatie bleef zoals die was: in het zuiden slavernij, in het noorden geen slaven. Door deze situatie kwam het noorden in een steeds slechtere concurrentie positie. President Lincoln vond dat het afgelopen moest zijn met die slavernij en schafte die per wet af. Het Zuiden verbrak toen de band met de Verenigde Staten en ging verder als de Confederate States of America. Dit moest wel tot een oorlog leiden want een staat kon niet zomaar als het even beter uitkwam, de Union verlaten. Het Zuiden opende de aanval door een fort van de Union in een zuidelijke staat aan te vallen. Uiteindelijk heeft het aan ruim 600.000 Amerikanen het leven gekost. Vijf dagen naar het tekenen van de vrede, Het Noorden, de Union had gewonnen, werd Abraham Lincoln vermoord.

Vanavond weer heerlijk bij het kampvuur gezeten en ons potje gekookt, maar weer geen telefoonbereik of internet. Te ver van de bewoonde wereld.