24 nov. 11 St. George Island Thanksgiving Day

Op het State Park van het eiland was geen plaats meer, dus staan

we nu heel comfortabel op de oprit van een groot strandhuis waar de familie van Jerry en Vicky verblijven voor hun jaarlijkse familie bijeenkomst en waar ze ons voor hebben uitgenodigd. Het is een heel grote familie, John en Ann hebben 9 kinderen en die zijn er bijna allemaal met aanhang en kleinkinderen. Zo’n 40 man bij elkaar. Over een uur komt de turkey uit de oven, een gigantische kalkoen! De afgelopen drie dagen hebben we al heel wat leden van de familie leren kennen, maar iedere dag komen er weer nieuwe leden aan. Heel gezellig en ongedwongen gaat het er aan toe.

Van Grayton Beach zijn we langs de kust hier naar to

e gereden, prachtige witte stranden, grote, mooie huizen die in de duinen zijn gebouwd en meestal worden verhuurd. Kost een paar cent, maar dan heb je ook wat: rond de $5000 per week!

25 nov. 11

Thanksgiving Day zit er op. Toen iedereen gearrive

erd was, om een uur of 1, hield John, de patriarch van de familie, een toespraak, een gebed, waarin hij iedereen bedankte die gekomen is, maar ook vooral de Lord bedankte dat ze in Amerika leefden waar zij nog nooit een oorlog hadden beleefd en hoopte dat de bestuurders zo verstandig zouden zijn dat dat ook nooit zou gebeuren. Was echt aandoenlijk. De turkey, die vooral door het toedoen van Steve er zo prachtig uitzag, was het middelpunt van de maaltijd. Iedereen had wat gemaakt of meegebracht, een overvloed dus. Na de maaltijd zette Robbie het volleybalnet op en werd er gespeeld op het strand. Tijdens de “waterpauze” een lekker drankje en om 7 uur werd de rest van de maaltijd verorberd. Daarna kletsen met deze en gene, anderen waren spelletjes aan het spelen, heel gezellig sfeertje.

Vandaag een heerlijke strandwandeling gemaakt, lekker uitgewaaid. Als we terug zijn staan

Jerry en Vicky voor de camperdeur, op naar Apalachiacola. De kust wordt hier wel de Forgotten Coast genoemd. Het is te hopen dat het nog jaren zo mag blijven, want het is nog echt authentiek hier; geen opgeblazen reclameborden of enorme winkels. Nee leuke restaurantjes, koopschuurtjes e.d. we lunchen in een gezellig visrestaurantje en Bets eet krabcake en ik jumbelaya en lekkerrrrrr! Een paar Bloody Mary’s, een duikt onder de tafel, lessen de dorst. Daarna nog even door het nu wat drukker wordende dorpje en dan naar Karen en Carl, maar de laatste is niet thuis. Zij wonen in een heerlijk oud, maar goed onderhouden huis met een grote tuin, gastenhuis en een flinke pier die de baai in loopt, niks mis mee. Carl en Karen hebben ook een huis in Amsterdam, hoek Bloemgracht-Prinsengracht. Moeten we ook maar eens bekijken. Karen loves Amsterdam, vooral de vrouwen die met een soort bakfiets rondtoeren vindt zij geweldig. Na een uurtje weer naar het eiland waar we de oesters gaan openmaken, Jerry is de expert en ik zijn assistent, zal wel in de genen zitten. Kost wat moeite om ze te openen, maar dan ………… lekkerrrrr! Na de “oesterparty” naar boven waar Steve en Jerry, zijn vrouw weer een heerlijke maaltijd serveren, veel flinke garnalen. Aan proteïnen geen gebrek dus. Aan calorieën al helemaal niet; komende dagen maar even flink vasten. Gezellig na kletsen, alles in het Engels, familiefilmpje kijken en dan naar de Rubbertramp. Als we nog even de straat doorlopen, blijken er nu al 3 campers te staan. Op tijd naar bed, want morgen op tijd uit de veren en dan we go West!