15 nov. 11 Gulf State Park, Golf van Mexico

Wim Sonneveld stond met de Middellandse Zee om de kuiten en wilde dat het maar weer Kerst was; ik stond met de Golf van Mexico om de kuiten en hier staan overal kerstbomen en hangen kerstslingers aan de campers. Blijf toch een vreemde gewaarwording: half november en een temperatuur van 28 graden. We hadden een lange tocht, met heel mooie stukken, oa langs de Golf v Mexico. Spierwit strand, niemand te zien en prachtige huizen aan de overkant van de weg. Pelikanen en aalscholvers doken in het water. Via een ferry zouden we naar de camping rijden, maar toen we bij de ferry kwamen mochten we er niet op! De uitlaat hangt te dicht bij de straat en zou stuk gaan bij het van de veerboot rijden. Stom! Maar daardoor moesten we ipv 30 miles 90 miles rijden. Dus 60x 1,6 km is toch bijna 100km om. Maar vooruit, we waren vroeg vertrokken, dus waren we nog wel op tijd op de camping. Een State Park, maar met een behoorlijk commerciële instelling. Heel lang uitgerekt park; morgen maar op de fiets om de boel te verkennen. We zijn op weg naar Tallahassee, maar dat is nog 200 mijl te gaan, het zijn wel afstanden. Ga je over de Interstate, schiet je flink op, maar is erg eentonig en zie je weinig. Daarom over de Highways, veel leuker, is altijd wel wat te zien en je over te verwonderen. Hoe meer we weer naar het oosten komen, hoe drukker het weer wordt. We reden vanmiddag door een dorp, nou ja dorp; het was een lange straat met grote winkels, benzinepompen en autodealers en dat ongeveer een half uur. Verder nauwelijks een huis te zien. Deze winkels hebben vooral een streekfunctie.

17 nov. 11 Grayton Beach State Park, Florida

Gistermorgen een trail gefietst. Om de paar mijl een bordje dat je op moet passen want je bent in Alligator country! Het is al net als met de beren; veel borden maar je ziet er nooit een! Maar de trail was mooi, ruim aangelegd, niet zo’n benauwd fietspaadje waar je elkaar nauwelijks kunt passeren, maar een flink breed pad. Het weer is wat wisselvalliger en omdat een campingstoel stuk is, gaan we ’s middags op pad naar CampingWorld voor een nieuwe. We zijn er een dag eerder langs gekomen, maar na 15 mijl vinden we het wel goed en draaien om. De weg 59 is een echte bedrijven weg, maar Camping World is te ver weg. Weer bij de camper wordt met behulp van een stuk van een plastic sneeuwkrabber de stoel weer hersteld. Een fikse regenbui maakt een eind aan het warme weer. Een koufront vanuit het noorden brengt de temperatuur wel 10 graden omlaag.

Vandaag op tijd op pad. Sommige stukken rijden we als het ware door de duinen: een vierbaansweg met in het midden een rijstrook waar je alleen op mag als je linksaf moet. Prachtig wit strand, blauwe zee: de Golf van Mexico. Pelikanen zien we als een raket het water induiken om een visje te pakken. We rijden eerst nog in Alabama, hier is alles nog vrij nieuw: prachtige hotels, mooie weg, dito bruggen van het ene eiland naar het andere. Na een mijl of 30 komen we in Florida. Een behoorlijk verschil: weg is minder, hotels zijn ouder, maar wel netjes. Je merkt dat dit gedeelte al langer ontwikkeld is. Opvallend hoe weinig troep er langs de weg ligt. Als de sheriff ziet dat je troep uit de auto gooit, kost je dat $1000,-. En het helpt blijkbaar. Het rijden is hier een verademing: geen flitspalen, brede rustige wegen, mensen die niet gestrest rijden en zich redelijk aan de max snelheid houden. Het SP heeft wel plaats, maar voor 2 dagen. Het is dan weer weekend en dan gaan de Amys op pad, dus is alles gereserveerd. Hier maar weinig plekken die niet gereserveerd kunnen worden. Tot nu toe hadden de SP veel van die plekken zodat voor de Nomaden altijd wel een plaatsje is. Op het strand ontmoeten we een stel Nederlanders die al 28 jaar in Colorado wonen, maar nu gaan overwinteren in het zuiden van Florida. Het strand heeft veel weg van het strand van Manta Rota, Portugal, alleen is het zand hier wit

19 nov. 11 zaterdagmorgen, Grayton SP.

Gisteren een stranddag gehad: langs het strand gewandeld, een trail door de duinen gedaan, maar die moesten we halverwege afbreken omdat het pad onder water stond, en heerlijk in de zon aan het strand gezeten. Terwijl we daar lopen en zitten, vliegen pelikanen over op zoek naar een visje en zien we vlak langs het strand een grote pijlstaartrog zwemmen. Het lijkt meer op vliegen door het water. Er hangt dus niet voor niets een paarse vlag: dangerous marinelive! Hoewel als je er niet bovenop gaat staan valt dat met dat dangerous wel mee. Om zes uur gaan we een borrel drinken bij Hans en Trudy, het Nederlandse stel uit Colorado. Het is hier inmiddels om half zes al stikdonker; we zitten dicht tegen de tijdgrens aan, 100 mijl naar het oosten en de tijd verspringt weer een uur, hebben we ’s avonds een uur langer licht, geloof ik. Het is heel gezellig, zo’n Nederlands onderonsje aan het kampvuur. Vanavond is het onze beurt, als we nog een paar nachten op dit Park mogen blijven, anders gaat de caravaan weer verder vandaag.