Mei 30 Butte Montana

Vandaag een halve rustdag: om half 11 hoeven we pas bij het Mijn museum te zijn. Voor die tijd nog even naar de Walmart, we staan ernaast ( met stroom en internet!) om een verrekijker te kopen. Nu hebben we beide er een en hoeven niet te vechten om snel wat te bekijken.  Dan blijkt dat de creditkaart problemen geeft en volgens Visa is er niets aan de hand. Gelukkig hebben we nog een reserve en die doet het wel. Het World Mining museum ziet er al net zo uit als Butte zelf, totaal afgeleefd. Maar de tourguide is een enthousiaste jonge vent die ons mee ondergronds neemt. Best spannend om in een echte mijn af te dalen, vooral als je ziet hoe de boel gestut is! De tour duurt anderhalf uur en dat is lang genoeg om te weten dat de kompels het in deze kopermijn niet gemakkelijk verdienden. Nog even door het aanpalende dorpie sjouwen en dan hebben we het wel gehad; op naar de hete koffie.

Mei 29., Butte, Montana

Levis en Clark, Corps of Discovery

Gisteren een soort museum in Great Falls bezocht, het Levis en Clark center. Wij waren totaal onbekend met Meriwether Levis en William Clark voordat we deze reis maakten. Tijdens het begin van de reis, in Tennessee, stonden we op een camping die naar Levis genoemd is. Hier is hij dood gevonden; niet duidelijk of hij zelfmoord heeft gepleegd of is vermoord. Deze twee mannen zijn de ontdekkingsreizigers van de VS. Zij hebben grote gedeelten van het toen nog onbekende continent in kaart gebracht. Rond 1805 trokken zij met een 50 tal soldaten als begeleiders vanuit Louisville via de Missouri River naar het westen, hopende een directe waterverbinding met de Mississippi en de Pacific Oceaan te vinden. Tijdens die reis moesten ze de watervallen bij Great Falls overwinnen. Daartoe moesten de boten over land gesleept worden. Nu we hier door deze streek kachelen, komen we overal de namen van de mannen tegen. Het was een boeiend centrum, prachtig opgezet. Daarna even naar een iets verder opgelegen riviertje, waarschijnlijk het kortste ter wereld! Ongeveer 30 m lang! 

Vanuit een enorme bron komen miljoenen liters water per dag omhoog en stromen naar de iets verder gelegen Missouri. 

Prachtig helder water dat vijftig jaar nodig heeft gehad om vanuit de bergen door de grond hier weer boven te komen.

Vandaag aangekomen in Butte, een oud mijnwerkers stadje. Morgen willen we de kolenmijn gaan bezoeken. Mooie rit gehad door het hart van het Wilde Westen. Overal prairieland met wat heuvels en een bergketen. Prachtige snelweg die over een pas van 2000 m hoogte gaat. Het weer is weer goed, na een paar regenachtige en sneeuw dagen schijnt nu de zon weer en is de temperatuur weer bezig in de twintig te klimmen.

Het oude centrum van Butte ziet er verschrikkelijk verwaarloosd uit: doordat de kopermijnen uitgeput raakten, verdween de bevolking op zoek naar werk in andere streken. Zo hebben we al heel wat plaatsen gezien waar de economische neergang door uitputting van de grondstoffen zijn weerslag heeft gevonden in de bebouwing.

garage onderweg

Mei 27, Great Falls, Montana

We zijn weer terug in de States en in de winter! Wow, dik in de sneeuw! Dat kun je hier verwachten, zelfs tot juli. Maar bij het begin beginnen: in Calgary bekijken we de Olympic Oval, de bekende overdekte schaatstempel van Calgary waar Ivonne van Gennnip tijdens de winterspelen van 1988 driemaal goud won en daarmee de Koningin van het IJs was! Het gebouw ziet er uit als nieuw, maar de ijsbaan is opgedweild; het seizoen is voorbij. Het wordt nu voor andere doeleinden gebruikt, bv als wij ’s morgens vroeg binnen komen, komen drommen afgestudeerde Highschool studenten binnen in hun graduate plunje, leuk om te zien. Zaterdagmorgen, temperatuur nauwelijks boven nul, maar de dametjes lopen in blote jurkjes waar dan later de zwarte soepjurk overheen moet; het is ook overal hetzelfde!

OLympic Oval

Onderweg bezoeken we maar weer eens een aviation museum, in Nanton, nu van de Royal Canadian Air Force, met Engelse vliegtuigen dus. Pronkstuk is een Lancaster bommenwerper. In dit museum heeft men het menselijke aspect een grote rol toebedeeld: de levensloop van een paar plaatselijke piloten wordt uit de doeken gedaan.

Door het prairieland waar Evert van Bentum zijn koeien laat lopen, denderen wij, heel soepel over de Canadian/ US Boarder, naar het Glacier NP. Het park ligt in Blackfoot country, nou ja, het was Indianen land. Jammer maar de lucht begint de betrekken, de Chief Mountain ligt bijna helemaal in de wolken. In het visitor center is veel aandacht voor de Blackfoot indianen. Overnachten doen we op de Saint Mary Campground in het Glacier NP, $20,-  alleen voor een plaats, geen stroom of douches.

De volgende dag, 27 mei dus, sneeuwt het. Op aanraden van de Ranger nemen we een andere weg, niet zo windy, bochtig. Nadat we wat zijn afgedaald, wordt de wereld minder wit. Onderweg bij een rest area breekt de knalpijp weer; de las van Al heeft het een paar maanden gehouden. Met een paar spijkers en een slangklem wordt de boel provisorisch aan elkaar geknoopt want het is koud en nat, geen weer dus om lang onder de Rubber Tramp te liggen. Qua geluid zijn we nu een Harley-Hymer!

In Great Falls bezoeken we het Charles Mansion Russell museum. CMR is een bekende kunstenaar die begin 1900 veel Wild West schilderijen maakte. In het museum veel van zijn schilderijen, maar ook van andere kunstenaars die de Wild West als thema hadden. Een van de hoofdthema’s is het Bison-verhaal. Boeiend: voordat de Europeanen naar het Westen kwamen, leefden 60 miljoen! bisons op de prairies. Iemand maakte een tocht van 175 mijl, 280 km, voordat hij de kudde bisons voorbij was! Aan het begin van 1900 waren nog maar 1000 bisons in leven. Ze werden afgeslacht voor de huiden, voor voedsel voor de railroad arbeiders en voor de industrie die de botten kon gebruiken. Bovendien hadden de veeboeren het land nodig voor hun koeien en konden de Indianen gedwongen worden naar de Reservaten te verhuizen. Zij leefden immers van de bison! In 1872 werd het eerste Nationale Park van de wereld, het Yellowstone NP geopend en daar werden de bisons beschermd. Nu zijn inmiddels weer 500.000 buffalo’s in Noord Amerika. In iedere staat leeft wel een kudde.

Het museum herbergt ook een prachtige collectie hoofdtooien en andere Indianenkunst. Leuk is de afdeling waar kinderen leren om te gaan met de Wild West attributen zoals leven in een Tipi.

Charly M Russell

Mei 22, Cache Creek

Vandaag Vancouver achter ons gelaten; het waren enerverende dagen. Na Stan en Anna hebben we Joe en Bernice bezocht. En Claudia was aanwezig als speciale gast. J&B hebben we de laatste maanden een paar keer in Palm Springs ontmoet, maar Claudia in geen jaren! Heerlijk gegeten, Joe’s beroemde steaks, en gezellig bij gekletst. Dan vliegt de tijd!

De volgende dag vroeg op weg naar de Capilano brug. Die brug is voor veel familieleden een belangrijk doel geweest. Onze grootouders en ouders mochten er graag naar toe gaan. Na de crematie is daar ook de as van Opa uitgestrooid, hij is tijdens de vakantie in Canada in Vancouver overleden. Het leek ons een goede gedachte een gedeelte van de as van Gerards ouders daar ook uit te strooien. En dat hebben we gedaan: het was nu gelukkig goed weer en het geheel gaf een goed gevoel.

as uitstrooiing  op de Capilano brug

Mei 23, Wells Gray PP

Na een overnachting op een historische ranch, een historische verzameling oudroest, ging de reis via Kamloops naar Wells Gray PP. Onderweg veel dooie bomen, weinig boeiend. Maar het PP (provincial park) mag er zijn. Vooral bekend om zijn watervallen. De mooiste vonden we de Helmcken Falls, het water gaat daar 137 m de diepte in. En als je er op het goede tijdstip bent, zie je de regenboog. Wij waren op de goede tijd. Onderweg naar de camping zien we een bruine Black Bear, nummer 7 alweer! We rijden zachtjes met hem mee, zien dat ie schijt en zich de rug krabt aan een boompje. Echt leuk om te zien. ’s Avonds brandt het kampvuur!

Helmcken Falls

Mei 24, Jasper

Vandaag een dag met een enkel hoogtepunt: we zien een beer met twee cubs en van heel dichtbij een paar mannetjes Elk. Geweldig om die beesten zo in de natuur te zien rondscharrelen! Voor de rest was het een lange rit door een dal met af en toe een mooi uitzicht op snowcapmountains, maar vooral heel veel dooie bomen. Er tekent zich een ecologische ramp af in dit gedeelte van Canada.7 miljoen hectare is aangetast door de mountain pine beetle! En het breidt zich nog steeds uit. Het bos wat nog niet is aangetast ziet er ook niet echt gezond uit:  veel te dunne boompjes, te dicht op elkaar en daardoor erg kwetsbaar voor deze beetles. Bij het visitorcenter gelegen voor de hoogste berg van BC, de Mount Robson doen we navraag. We krijgen een foldertje waarin dit probleem besproken wordt. Het is allemaal een natuurlijk probleem. Dat de mens daar een rol in heeft, wordt niet genoemd. We hebben stukjes oerbos gezien op Vancouver Island met bomen van 800 jaar oud en geen last van de beetles. Volgens mij heeft men in het verleden alles weggekapt, humuslaag is weggespoeld, en de nieuwe boompjes moet het doen met heel karige grond. Geen wonder dat ze bevattelijk worden voor ziekten. Jammer.

Elk

Nadat we Jasper, een gezellig stadje met een leuke kern en vooral een heerlijke ijssalon waar de ijcoboer de stukken chocolade, de siroop en stukjes noot over het ijs strooide en toen mixte en in een heerlijk wafelschaaltje deed, bekeken hadden, zochten we de camping op. Je merkt dat je hier in een toeristisch gebied bent: een simpele camping in het bos, 751 plaatsen en 6 douches, geen stroom maar wel een rekening van $27! De entree voor het Jasper NP kost $19,60 per dag. Nu we het toch over prijzen hebben; de Provincial Parks kosten ongeveer $16 per dag. Als je een 65+  inwoner van BC bent betaal je de helft! Wat ons opvalt is dat overal in Vancouver stad de benzineprijs tot op de tiende cent gelijk is en tot wel 20 cent de liter duurder dan in een gebied 100 km verder, waar je ook weer overal precies dezelfde prijs betaald. Geen concurrentie dus, maar nog wel ongeveer de helft van de prijs in Nederland!

Na twee regendagen in Vancouver, is het weer weer goed opgeknapt. Geen hoge temperaturen, de korte boks blijft nog in de kast, maar dat is logisch want we zitten behoorlijk noordelijk en op een hoogte van ongeveer 1000 m. Tete Jaune Cache is het noordelijkste plaatsje van onze totale reis, vanaf nu gaat het zuidelijk en naar het oosten. Vandaag de bevestiging gekregen van Seabridge dat we de camper op 26 juli in Halifax kunnen afleveren en dezelfde dag terug vliegen naar Nederland waar we dan op 27 juli om 10.00 uur aankomen. Onze plannen om een Alaska Cruise te maken hebben we niet doorgezet omdat de weersvooruitzichten dermate slecht waren dat we dat jammer van de tijd en het geld vonden. En om nog helemaal naar Alaska te tuffen, ontbreekt ons de tijd en de zin. Wil je wat zien, doe je er zo 8 weken over en die tijd hebben we niet meer. Kilometers maken we sowieso wel: de teller staat al bijna op dertigduizend!

Mei 25, Calgary

Twintig jaar geleden waren we enthousiast over de Canadian Isefields Parkway, nu eigenlijk nog meer! Fantastische weg van Jasper naar Banff door een dal op een hoogte van ongeveer 1300 meter met aan weerszijden machtige bergen. Nu nog grotendeels met sneeuw en ijs bedekt. Prachtige watervallen, schitterende uitzichten! Met de camper konden we tot aan de Atabasca gletsjer rijden, leuk. Minder leuk was dat het karakteristieke rode houten hotel, waar we 20 jaar gelden overnachtten, is afgebroken. Wel een mooie nieuwe voor terug gekomen, maar toch… Er zijn heel wat huurcampers onderweg, ook ontmoeten we een aantal Nederlanders met camper. Het seizoen is dus begonnen. De “berenteller” staat inmiddels op 13. De Elk zien we ook geregeld, gisteren van heel dichtbij, maar die tellen we niet meer. Het zijn wel prachtige beesten, erg groot, om te zien. Lake Louis lag nog grotendeels onder het ijs. Banff is een mooi stadje, echt wintersport. Daarna de snelweg naar Calgary genomen. Al snel verdwijnen de bergen om plaats te maken voor een glooiend landschap met weides die net groen beginnen te worden; de winter is hier nog maar net voorbij. We landen op een Passport America camping die geen leden meer accepteert, de zoveelste.  

Lake Louise

Mei 20, Steveston Harbour

Anna met een zalm van $100,-

hun vissersboot "Savoy"

vis rechtstreeks van de boot.

Na maanden zon, vandaag een regendag! Dat kun je natuurlijk nooit gebruiken, maar vandaag kwam het extra slecht uit: we zouden vandaag de as van Pa en Ma uitstrooien vanaf de Capilano Suspention Bridge, maar bij dit weer was dat geen doen. Toen we van de veerboot, die ons van Nanaimo, Vancouver Island naar de Horse Shoe Bay bij Vancouver bracht, kwamen we van de regen in de drup. Nog even het Whyte Cliffs park bezocht, maar toen we bij Capilano kwamen regende het echt te hard. Op naar  Stan en Anna, onze Poolse vrienden van de Baja. Niet thuis, dus dan maar even bellen. Anna nodigt ons meteen uit om naar de vissersboot te komen in de bovengenoemde haven. Na een kleine 40 km zijn we bij de haven waar Anna ons al staat op te wachten. Hier aan de haven verkopen zij hun springzalm direct aan de klanten. In de kajuit ontmoeten we Stan en Anna trekt direct allerlei zakjes met verschillende soorten gerookte zalm open, Stan doet hetzelfde met de eigengemaakte wijn. Alsof we elkaar al jaren kennen, gezellig. Op dit bootje leven Sen A vier maanden achtereen op jacht naar tonijn en zalm. Bewondering! Een tijdje later komen nog een paar Poolse Canadezen. Het is een hecht cluppie, die Polen. Overnachten doen we gewoon langs de straat, naast de restrooms voor de vissers.

Mei 19, Port Alberni

balteagle

Vanmorgen onze eerste BEER gezien!!! Terwijl we behoorlijk op tijd naar het strand rijden, zien we plotseling een zwarte bol in de berm. Dichterbij gekomen, loopt een zwarte beer te grazen in de berm. Prachtige grote beer, zwart glimmende pels. We stoppen en door het raam van de camper kan ik rustig filmen, de beer op 5 meter afstand en die neemt totaal geen notitie van ons. En verder niemand in de buurt. Op de camping, een Provincial Park, waar we overnacht hebben, hing het vol met affiches die wezen op het gevaar van aanwezige beren, cougars (bergleeuwen) en wolven. Vooral niets buiten de auto laten staan want de beren breken alle plastic containers open. De camping containers zijn bearproof! Ja, ja, beren op de borden langs de weg hebben we genoeg gezien, maar werkelijke beren, ho maar! Leuk om het spannend te maken voor de toeristen! Maar ze zijn er dus toch! Als we langs het strand lopen zien we verse sporen van naar later blijkt wolven, alstublieft! Aan de westkust van Vancouver Eiland moet je dus zijn. Gisteren in de namiddag een prachtige trail gelopen door het Rainforrest met gigantisch dikke bomen.

deze heeft de kap overleefd

 Zo was het hier dus voordat de settlers de bijl erin zetten. Gelukkig dringt dat besef langzaam door en hebben de verschillende instanties een overeenkomst gesloten om in ieder geval de regenwoudenvalleien te sparen. In een hoge boom zit een balteagle, de vogel in het US wapen, zwart met een witte kop. En om de dag helemaal goed te maken, Ma’s verjaardag, zien we in de haven van Ucluelet twee zeeleeuwen. Beste knapen. En alsof dat nog niet genoeg is; rijdend door de bergrug naar het oosten, een zwarte beer die tussen de berken naar de weg staat te kijken. Nu hebben we dus echt beren gezien!

Mei 16, Victoria Vancouver Island

links de Boeing hallen

Gisteren de Boeing fabrieken bezocht. We zitten wel in de aviation musea, maar dit keer gaat het om splinter nieuwe vliegtuigen. In een hal, de grootste zelfdragende hal ter wereld, 1km lang, worden de Boeings 747, 767, 777 en de aller nieuwste de 787 Dreamliner. Deze laatste wordt voor een groot gedeelte van carbon gemaakt. Met een bus worden we naar de hallen getoerd, daar lopen we door een ondergrondse gang naar een lift die ons dan weer naar een bezoekersdek brengt. Hier worden de toestellen in elkaar gezet. De onderdelen worden zelfs vanuit Italië ingevlogen. 

Met de Dreamlifter (zie foto). Opvallend is dat de werkers geen bedrijfskleding dragen: er lopen zelfs lui in de korte broek. Ook geen veiligheidshelmen. Alleen veiligheidsbrillen en schoenen zijn verplicht. Terwijl van boven toekijken, is een groep werkers op  de werkvloer gezamenlijk  gymnastiekoefeningen aan het doen. De kantoren bevinden zich ook op de werkvloer; wij kijken van boven zo naar binnen. In het bezoekerscentrum staan enkele straalmotoren opgesteld, gigantische dingen. Maar in vergelijking met de zuigermotoren van de Spruce Goose zijn het maar simpele constructies. Jammer, maar tijdens de tour mogen geen foto’s worden gemaakt!

Vandaag met een veerboot van Anacortes naar Sidney op Vancouver Island gevaren. Camper geparkeerd achter het parlementsgebouw in Victoria, de hoofdstad van British Columbia en de stad bekeken. Echt gezellig met terrasjes, prachtige bloemperken en een gezellige haven. Grappige rondvaartbootjes! En dan op naar een camping. Het was een lange dag: half zes op en heel drukke wegen.

airport van Victoria

We staan nu op een Provincial Park, tussen hoge dennen. Weinig zon dus, maar wel een mooi bos. Als we naar het strand lopen lezen we dat het bos zich aan het herstellen is van de kaalslag. De meeste bomen zijn nog erg jong, hier een daar een dikke conifeer die de kap heeft overleefd. In de staat Washington hebben we gezien dat nog steeds hele hellingen kaal worden gekapt! Onbegrijpelijk dat dat nog steeds wordt getolereerd. Het is echt funest voor de hellingen: de humuslaag spoelt weg en dan wil er niets meer groeien. Woestijnvorming is het resultaat in de wat drogere gebieden.

Mei 17, Englishman River Falls PP

dikste totempaal ter wereld

Eind goed, al goed! Vanaf de camping een prachtige trail gelopen door een schitterend bos naar de Englishman watervallen. Dikke bemoste bomen, varens en natuurlijk de waterval. Echt prachtig! Mocht ook wel, want vandaag hadden we een rit die meer leek te gaan over de Deutsche Autobahn dan door de prachtige natuur van Vancouver Island! Er is maar een weg die loopt van Victoria naar het noorden, Port Hardy. Tot aan Parksville reden we in de file, stoplichten en winkelcentra met grote parkeerterreinen. Af en toe een doorkijkje zodat je zag dat het toch echt wel mooi was. Onderweg nog even twee stadjes bezocht: Duncan om zijn 80 totempalen en Chemainus voor de muurschilderingen.

tegen zoveel geweld is geen bos bestand!

 Niet echt spectaculair maar wel een leuke onderbreking van de “Autobahn”. Deze twee stadjes hebben geleefd van de houtkap, maar de dikke jongens zijn al gekapt dus blijven alleen de “lucifers” over. Dat heb je als je ongeremd gaat kappen! Kappen met kappen dus! 

Mei 14, kust van Oregon

Gistermorgen uitgebreid het Aviation museum bekeken. De grote publiekstrekker is de Spruce Goose, het grootste watervliegtuig ooit geproduceerd. Even de historie van de Spruce Goose:

Tijdens WOII hadden de Amerikanen behoefte aan een groot transportvliegtuig dat over de Atlantic kon vliegen omdat Duitse onderzeeërs veel boten tot zinken brachten. Howard Huge, de excentrieke eigenaar van een vliegtuigfabriek, ontwierp een geweldig groot watervliegtuig. Maar omdat hij geen toestemming kreeg om schaarse materialen te gebruiken, aluminium, bouwde hij het geval van hout. Spruce betekent dennenhout. Eigenlijk een verkeerde naam, want het toestel is voornamelijk van berkenhout gebouwd. De oorlog was al afgelopen voordat het toestel klaar was. Er was geen behoefte meer aan. Tijdens het taxiën heeft Howard toch de gashandels maar een keer flink open getrokken zodat het gevaarte echt ging vliegen. Tien meter hoogte en enkele honderden meters! Daarna is het in opslag gekomen en nu staat het dan in McMinnville te pronken. De acht motoren zijn technische wonderen: ongeveer de laatste zuigermotoren, per stuk 28 cilinders! Geweldig om te zien.

Mei 13, McMinnville

Vannacht geslapen op het parkeerterrein van het Aviation and Space museum, heerlijk rustig. Gaan over een uur het museum bekijken.

De laatste dagen veel gereden; door Hells Canyon, die niet zo hels leek als de naam suggereert, maar wel een mooie camping heeft van Power Idoha. Lux met douches en internet en omdat het seizoen nog niet begonnen is, gratis! De volgende dag vroeg op en een groot gedeelte van de Oregon Trail gereden. Deze weg hebben de pioniers, met hun hele hebben en houden op ossenwagens, afgelegd om van het oosten naar Oregon te komen. Vier tot zes maanden onderweg. Wij zijn al acht maanden onderweg, maar zonder ossen! De natuur heeft veel geleden door de activiteiten van de mensen: hele bergen zijn kaal gekapt en er rest nu nog alleen maar hellingen met wat Sagebrush, een soort woestijn struik. Daar tussen vreten koeien ieder spoortje van groen gelijk op. Op veel plekken treedt al woestijnvorming op. In de dalen is het wel groen want daar stromen riviertjes. Komen we op een hoger gelegen gedeelte van de trail is het overal National Forrest. En dat is een behoud voor het landschap: prachtige bergen, begroeid met bos. Als de camping in het bos nog gesloten blijkt, duiken we een bosweg in en kamperen aan een bosweitje. Nu maar wachten op de Elk of Moose! We kunnen lang wachten, maar zien nog geen konijn. Ook geen wonder dat je zo weinig wild ziet: bij de Walmart zijn de jachtpatronen praktisch vrij te koop en dan weet je het wel!

Op zaterdag 12 mei sturen we op Portland aan; ga nooit op zaterdag naar Portland! Wat een drukte, vreselijk. Maar mooie winkelcentra. Onderweg er naar toe krijgen we een indruk van het wintersportgebeuren: Mount Hood, bijna 4000 m is the place to be! Maar de lift installaties zijn echt aftands: 30 jaar geleden waren die in Oostenrijk al hopeloos ouderwets. Wordt waarschijnlijk minder aan verdiend dan dat de Alpenjodelaars binnen halen!

In Oregon betaal je geen belasting op producten, dat weten de RV-Canadezen ons te vertellen en omdat de Mischelins last van kaalheid beginnen te krijgen, hebben al ongeveer 100.000 km gerold, besluiten we bij Les Schwab in Dayville te informeren naar nieuwe pneus. De exacte maat is niet te koop in de VS, dat wisten we al, maar in plaats van 215 kan 225 ook. Dus rijden we nu weer nieuw. Voor omgerekend €732 kunnen we weer veilig verder. 

Mei 8, kamperen aan de Ponderosa Pine Scenic Byway

In Page ontmoetten wij een mevrouw die als een vertegenwoordiger haar staat Idaho “verkocht”! En nu maken we een tocht door het hart van de staat, prachtig! We boffen, of hebben het goed berekend, want we zijn precies op tijd. Waren we hier een week eerder, waren een aantal wegen nog afgesloten geweest vanwege de sneeuw.
 Nu zijn de bergen nog bedekt, zelf in de bossen ligt nog volop sneeuw als je boven de 2000 m komt. We wanen ons op wintersport: prachtige blauwe lucht, fris en volop sneeuw op de hogere bergen. We rijden door het Sawtooth, het Zaagtand gebergte. Onderweg gezien: een Coyote, een roedel Pronghorn Antilopes en een Kraanvogel.

In het plaatsje Ketchum, vlak bij de bekende wintersport vallei Sunvalley, bezoeken we het graf van Ernest Hemingway, de beroemde schrijver die hier de laatste jaren van zijn leven doorbracht voordat hij in 1961 op 62 jarige leeftijd zelfmoord pleegde.

Even voordat we het dal van de Salmonriver uit zijn, zoeken we een kampeerplaats aan een meer, het Redfish (een zalm soort) meer. Camping gesloten en de manager wil ons niet toelaten, terwijl wij alleen maar een plekje nodig hebben. Zelfs als we vertellen dat we helemaal uit Holland zijn gekomen om op deze camping te staan is hij nog niet te vermurwen, wat een zak! In Stanley, een gehucht waar maar 100 mensen wonen kunnen we internetten bij het visitor center, dat ook nog gesloten is, maar de wifi staat wel aan. Da’s tenminste klantvriendelijk! Een aardige meneer biedt ons een plek bij zijn huis aan, maar wij denken nog wel een camping te vinden. De volgende 30 km liggen alle kampeerplekken dik onder de sneeuw, dat wordt um dus niet. Als we in lagere regionen komen, zien we een campinghek open staan, draaien en erin. Een prachtig terrein! Tot 25 mei is alles vrij, geen water of dumpstation, geen toezicht. Kijk zo kan het dus ook!

Als we een eindje rondlopen stuiten we op een bordje: Hot Springs. Ff kijke, ja hoor het warme water komt zo uit de grond omhoog. Staat een hutje met een stalen badkuip er in waar het warme water zo doorheen stroomt. Stinkt wel naar Rotten Eggs, maar ik denk dat ik daar morgen een bad ga nemen!

Mei 10, onderweg naar Hells Canyon

Je ziet, Gerard heeft een warm bad genomen; en lekker! Alsof er badolie in zat. Dezelfde dag zijn we verder gegaan, the show must go on, naar Cascade. Weer zo’n prachtig State Park campinkje gehad aan het meer. Dit soort campings zijn echt geweldig: weinig voorzieningen, geen douches, maar prachtig gelegen! Nu staan we bij een visitor center om gebruik te maken van het Wifi. Rijdend door dit gedeelte, het westen van Idaho, zien we dat veel nazaten van Stiefbeen & zoon hier naar toe zijn getrokken.

Mei 6, Willard SP, bij SLC

Midden in Salt Lake City ligt een groot parkeerterrein; met 5 minuten lopen ben je op het Temple Square. Dit is het kloppende hart van het Mormonen geloof. Volgens dit geloof kreeg Joseph Smith, een jonge New Yorker, de opdracht van god om als profeet door het leven te gaan. Bij de Mormonen speelt Amerika een grote rol. Het geloof is echt “ge-Amerikaniseerd”. In Utah staat alles in verbinding met dit geloof; geen echte scheiding van Staat en Kerk! De republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney is Mormoon.

Amerikaanse versie van het vijgenblad

Zaterdagavond bezoeken we een optreden van het Internationale Children Choir. Kinderen van 5 tot 18 jaar: geweldig wat die lieten horen en zien. We hebben er echt van genoten. Na afloop naar het gloednieuwe winkelcentrum. Prachtig aangelegd, maar om half 10 gingen de winkels dicht en dan is er de dood in de pot. Geen terrasje, kroegje o.i.d. is nog open. Maar ja, de Mormonen mogen geen alcohol  drinken. Als we op ons parkeerterrein komen, staat het hartstikke vol. Blijkt een basketball game in de Arena aan de gang te zijn. Om 23 uur vertrekken de eerste auto’s en wonder: geen geschreeuw of gelal, toeters of bellen! De Utah Jazz verloren soms? Wij hebben een rustige nacht!

Zondagmorgen gaan we naar het wereldberoemde Mormon Tabernacle Choir Orchestra. Sedert 84 jaar wordt dit iedere week rechtstreeks uitgezonden, een wereldrecord! Ongeveer 300 koorleden en een groot orkest, aangevuld met een gesproken woord, verzorgen een uitzending van ongeveer een uur. We genieten volop! In het Tabernacle kunnen ongeveer 4000 bezoekers; het zit bijna vol. Een prachtig, sfeervol gebouw met een geweldige akoestiek.

Na afloop lopen we wat rond door de prachtig aangelegde tuinen en vertrekken dan naar het Willard SP aan het Salt Lake.

Mei 7, Craters of the Moon SP

We kamperen midden tussen de lavablokken! Hadden we de laatste tijd voornamelijk het roestbruine zandsteen om ons heen, nu zitten we tussen de pikzwarte lavastenen. Via een nogal saaie rit, dat heb je zo af en toe, over de Interstate 15 noordwaarts en de 26 westwaarts, komen we weer in interessantere gebieden. We besluiten Yellowstone NP, zijn we dichtbij, te bewaren voor de terugweg naar het oosten. De 26 gaat door een enorm gebied dat Idaho National Laboratory wordt genoemd. Overal langs de weg staan paaltjes dat je op de weg moet blijven en niet even het gebied ingaan. Hier worden atoomreactoren ontwikkeld! Even na Atomic City, een gehucht, staat de eerste atoomcentrale van de wereld voor civiel gebruik. Het gehucht Arco kreeg van deze centrale haar stroom, in 1955. Type snelle kweekreactor; produceert meer brandstof dan dat het gebruikt! Buiten staat een experimentele reactor voor de aandrijving van vliegtuigen; de maat is nog wel wat groot.

Als we het dal van SLC verlaten, valt ons op dat de behuizing steeds minder riant wordt: mensen wonen veelal in vervallen Mobil Homes met, hoe armer het er uit ziet, hoe meer autowrakken om de keet. Het gebied kan ook weinig leveren want het is een half-woestijn. Landbouw is alleen mogelijk door veel water te verbruiken en dat is hier weinig voorhanden. Vlakbij het atoommuseum, gesloten, verdwijnen drie rivieren onder de grond. 2000 jaar geleden is dit gebied getroffen door enorme lava uitbarstingen en die lavastromen hebben de loop van de rivieren geblokkeerd. Ruim 200 km verderop komen de rivieren als bronnen weer boven de grond.

Craters of the Moon is een prachtig gebied: hier kun je nog heel duidelijk de lavastromen herkennen, de kraters beheersen het gebied. Door het park is een prachtige weg aangelegd, geheel in stijl met zwart  asfalt, zwarte wandelpaden en wegranden. Naast onze kampeerplaats staat een sanitair gebouwtje dat in de jaren 30 (de crisisjaren) is gebouwd. New Deal was een programma om jonge werkeloze mannen aan werk te helpen. Het gebouwtje ziet er nog steeds piekfijn uit.