Jan 12, aan het strand bij Guererro Negro

Rustig aan gedaan vanmorgen, water ingeslagen en op naar het strand. Gisteravond een gezellige avond gehad met een internationaal gezelschap: Canadezen, Yanks, Australiërs en een Mexicaanse. Deze mensen rijden in een konvooi van 17 caravans en campers door de Baja. En natuurlijk weer een uitnodiging om langs te komen als we in de buurt zijn. We shall see!

Wat een weg om bij het strand te komen! Je moet 27 km dwars door een gebied waar zout wordt gewonnen. De weg is als een wasbord, verschrikkelijk. We staan op het punt om terug te gaan; dit kunnen we onze Rubbertramper niet aan doen. Maar dan wordt het toch iets beter. Als eindelijk de zee in zicht komt, worden we beloond met een prachtig strand met leuke hutten. We staan nauwelijks of ein Deutser kommt angelaufen. Hoopt dat ie een paar Landsleute tegen komt. Niet dus, maar is wel enthousiast over de Whalewatching. Dus snel geregeld, half uur later in de boot met een Mexicaans stel. We hadden de walvissen vanaf het strand al gezien, maar nu met een boot er op af. Wat een knoeperts! Vooral moeder en kind is aandoenlijk. Na een poosje hebben ze blijkbaar genoeg van ons en zwemmen onder de boot door weg. Zo varen we een paar uur rond en hebben vele ontmoetingen met deze zeereuzen van 15 m lang. Een komt zo dicht bij de boot dat de kapitein hem bijna kan aanraken. Maar dan maakt de walvis een buiteling en weg is ie. We staan op een strand met een Duits stelletje; hebben in LA een auto gekocht en willen er mee tot Panama rondtoeren. Prijs voor deze prachtplek, met de beroerdste toegangsweg die je maar kunt bedenken: €3,75.

Jan 14, Playa Los Cocos BCS

Na een flinke trip kwamen we gisteren op bovengenoemde Playa aan. Echt een schitterende plek!!! Maar de weg van de Pacific Ocean naar de Zee van Cortez aan de andere kant van het schiereiland is weinig boeiend, op een enkel stukje na. Vlak voor we Santa Rosalia naderen, moeten we door een steil kustgebergte, in de eerste versnelling de berg af. Als we dachten dat het aan de Zee van Cortez prachtig zou zijn, niet dus. Santa Rosalia, een mooie naam voor een lelijke havenstad, wat een troep. Na 40 km komen we in Mulegé, een klein plaatsje dat leeft van het toerisme. Van alle plaatjes die we gezien hebben op de Baja, is dit de leukste ( kan gauw want de rest is driekeer niks). Een Yank zal het wel uit zijn bolle hoofd laten om net zijn 40 ft RV (camper van 12 m) door dit dorpje te rijden, maar voor ons geen probleem. Daar heb je Nell en Owen Dykstra! Deze mensen hebben ons op de tweede camping in Mex uitgenodigd op “hun” strandje. Even wat boodschappen en dan op naar de Playa. Maar dit is een hele mooie kust: steil met baaien en eilandjes. We rijden twee keer voorbij de toegangsweg, maar we vinden The Dykstras op hun strandje, te midden van ongeveer 20 Canadezen en Amy’s. Na een gezellige borrel en een hapje in de big rig van the Dykstras, in de mand.

Om zeven uur de zon op zien komen boven de zee, prachtig rood! Een echte stranddag gehad. Gerard gaat met Harold, de Amerikaanse buurman naar het dorp om drinkwater te halen bij de watershop. Voor 20 L drinkwater, purifite, betaal je 80 cent. Even een paar sms-jes versturen want op het strand heb je geen bereik. Harold heeft twee grote tanks bij zich om “waswater” mee te nemen. Dat kun je bij iedere winkel tanken en is for free. De meeste mensen huren een Palapa, een hutje van palmbladen en zetten daar de camper tegen aan. Het strand is maar 10 meter breed zodat het met al die hutjes lijkt op een Afrikaans neger dorpje. De enige luxe is een stronttank, een afvalbak  en een plonsplee. Geen water, geen elektra, geen telefoon bereik, geen riool. De meeste mensen hebben solar panels dus geen geraas van generatoren. We betalen $7 per dag, zonder Palapa. Daarvoor wordt de rotzooi opgeruimd. ’s Morgens zien we pelikanen vlak voor ons visjes vangen, morgen heeft Harold ons dolfijnen beloofd! En na een duik in de zee laten we  ons heerlijk in de zon opdrogen, met de voeten in het warme zand, heerlijk! Om vier uur: happy hour!

Owen en Nell Dykstra

Januari 16, Los Cocos

Half drie: Pigroast. Varken aan het spit dus. Vier koppels hebben een varken, een flinke, geregeld en iedereen uitgenodigd voor de party op het strand. Veel mensen hebben allerlei heerlijke happen en hapjes gemaakt, veel te veel dus. Eigen stoelen en drank mee en gezellig eten op het strand en met allerlei lui lullen. En dat ligt ons wel. De zon schijnt volop en dus een lekker temperatuurtje. Na afloop drinken we met The Dykstras nog een wijntje en genieten van de heerlijke avond. Tegen 7 uur moet de lange boks aan en tegen half acht zoeken we de hut op; de gehele dag buiten geweest en midden op de middag in de schaduw!

Januari 17, Los Cocos

Half 10 in de morgen, Gerard met Nell en Owen naar Mulegé, 30 km verderop. Nell gaat de was doen, boodschappen en Owen haalt water. Gerard moet nog wat met een Mexicaanse verzekering regelen via  internet en wat uitprinten. Bij de coffeshop, een makelaar die nog wat ruimte over had, is een prima netwerk. De printer meegenomen, want een printer heeft de makelaar niet. Onder het doorzichtig plastic tafellaken liggen de aanbiedingen van de makelaar. We hadden allerlei briefjes al geschreven om ze zo op de mail te zetten, maar Nell was eerder klaar met de was dan ik met de verzekering en de autowasser die hun Honda zou wassen, had kiespijn en moest naar de bekkesmid. Dus geen tijd voor de mailtjes; morgen rijden we met de Rubbertramp naar het dorp. Vanmiddag hadden we een grote boot van National Geographyc in de baai. Plotseling een groep dolfijnen die de vissen opjoegen, daar kwamen de pelikanen, meeuwen en fregatvogels weer op af. De pelikanen worden hier de Mexicaanse Luchtmacht genoemd: ze vliegen in een formatie van 5 of meerdere vogels vlak achter elkaar aan heel laag over het water. De fregatvogels zijn echte zwevers: je ziet ze geen vleugelslag maken en toch zweven ze steeds hoger. Prachtige vogels. Dat kun je  niet zeggen van de gieren als ze op de rand van de afval tonnen zitten, maar als ze vliegen zijn het mooie beesten. Aan het einde van de middag zien we twee grote roggen vlak voor het strand. Doordat het zo ondiep is steken de “vleugeltoppen” bij iedere slag boven het water uit, als twee haaienvinnen.  Wij denken dat roggen hier vaak voor komen, maar Nell heeft ze in die 20 jaar dat ze hier komen nog maar twee keer gezien! Wel komen binnenkort de Stingrays, die  hebben hier hun broedgebied. Dan wordt het oppassen met het te water gaan, want je stapt zo op zo’n beest en dan krijg je een tik van de giftige staart, erg pijnlijk. Zo langzamerhand gaan we de camper weer klaar maken om verder te trekken. Loreto wordt waarschijnlijk de volgende stop.