Hamburg

Het is nu echt begonnen! Gisteren de camper afgeleverd bij Schupppen 48 aan de haven van Hamburg. Hoe ver waren we ook al weer, zou Geert Mak zeggen?

Nadat we de visa hadden gekregen, begon het grote pakken; wat moet in de camper, wat nemen we mee in de vlieger? Alles wat we niet willen kwijtraken, en dat is natuurlijk alles, gaat in de afsluitbare bagagevakken en de “campergarage”. Maar daar k

an niet alles in, zoals bv de dekbedden (zomer en winter), handdoeken ed. die moeten dus in de kasten van de cabine blijven en kunnen bereikt worden door de chauffeur die de camper op de boot rijdt. Maar hopen dat die niet al te nieuwsgierig is! Enfin, woensdag 23 aug om 8 uur stoomden we richting Hamburg met in ons kielzog Jan en Geesje in hun Hymer. Zij vonden dat de bedden maar weer eens een keer gelucht moesten worden en bo

den aan om ons te begeleiden naar Hamburg zodat we met hen terug konden rijden. Dichtbij het centrum van HH is een camperplek; niet mooi, lawaaierig, maar van alle gemakken voorzien en je bent maar 4 km van de haven en 2 km van de binnenstad. En naar dat laatste gingen we dus spoorslag naar toe. Na 200 m is het metrostation Hammerbrook, een dagkaart voor het ov kost €9.- voor max 5 personen en de volgende halte is het centraal station. Na wat rondgeslenterd te hebben, geen spectaculaire binnenstad, weer de metro in naar de Reeperbahn. De meest bezongen straat van HH, waar Freddie Quin altijd weer naar t

erug verlangde als hij zijn zeemansliedjes zong. Bij een straat in een “Red Light district” denk je algauw aan de Amsterdamse Wallen. Forget it! Een brede dubbelbaans weg met keurige restaurantjes, gokplaleizen, sextheaters en een marktje. Uiteindelijk komen we op een terrasje met uitzicht op het trottoir terecht. En daar was het goed toeven! Toen de avond viel, boem, doken we weer het metrostation in, op naar Hammerbrook. Wat ziet het er trouwens allemaal schoon en keurig onderhouden uit. Op enkele plaatsen langs de Reeperbahn lagen wat groepjes “kansloze” jongeren met grote liefde voor straathonden, ee

n passende combinatie. Een enkele probeerde met bedelen aan de kost te komen. Een goede truc om op een leuke manier van ze af te komen is om in plat Drents/Winterswijks te vragen wat ie allemaal zegt. Dan is de aanloop van zijn verhaal naar de knoppen en weet ie niet meer wat te zeggen. Vriendelijk groetend loop jij dan verder. Nadat FC Twenthe kopje onder ging in Lissabon, wij onder de lakens.

Donderdagmorgen op tijd eruit; gasfles afkoppelen, tas inpak

ken, bed afdekken met plastic zoals alle kussens in de cabine, wc leegmaken, schoon- en vuilwatertank legen. Om 8.15 uur op naar de haven, Schuppen 48. De container bij de ingang van de Kai bleek een patatboer te zijn, dus nog even verder. Terminal O’Swaldkai, is te place to be. In een wachtlokaaltje een nummer trekken, al snel aan de beurt, trap op naar een loket. Vriendelijke stevige Duitse mevrouw hielp me vlot op weg. Vanaf nu geen begeleidingsteam meer, alleen in de camper met rode waarschuwingsvest aan, door poort 2 naar de volgende container. Vriendelijke Duitse jongeman, veel Duitsers hier, handelde vlot de papieren af en ga maar wachten bij de camper. Nou daar hoef je je niet te vervelen

; alle schroot wat ooit eens de trots van Pa en Ma was, stond hier opgeladen op trucks die waarschijnlijk ook niet meer door de APK komen. Van ijscokarren tot brandweerwagens wordt hier vervoerd naar Afrika. Na een inspectie van de buitenkant, geen luik of deur hoefde open, mocht ik de Rubbertamp in de rij zetten bij de andere amerika

gangers. Campers met de vreemdste nummerplaten; het s

chijnt dat als je maar een plaat erop hebt zitten me

t bv je naam, het al goed is. Op naar mijn begeleidingsteam dat van achter het hek alles kon volgen. Na een vlotte terugreis en een paar pilsjes bij ons op het terras, gingen J&G naar huis en wij kunnen ons weer bezighouden met de volgende etappe.