Sunset Point Campground, Harrington, Maine USA, 26 sep. 11

We got him!!! Our one year permit!!!

Hadden we dus niet op gerekend; iedereen zei, zelfs de mensen van de ambassade in Amsterdam: je krijgt maar een half jaar! Als je vanmiddag een flinke dreun hebt gehoord, was dat de smak die de steen maakte die ons van het hart viel. Wat hebben we in spanning gezeten. O ja, we hadden kunnen verlengen, maar dat geeft weer een boel gedoe en is toch maar afwachten. Onze galerij met ingelijste dagen begint aardig te groeien, want dit was er weer een.

Vanmorgen eerst nog weer naar het Lighthouse gegaan; we wilden toch nog eens kijken of met opkomend tij er wat te zien was. En de plek is zo mooi!!! En ja hoor, Bets zag er drie, ikke maar een, maar wel een hele grote walvis. Om een uur of 11 moest het dan maar gebeuren; over de internationale brug naar Lubec, het eerste dorpje in Maine, USA. Over de brug staat een klein douanestationnetje, het is er ook echt niet druk. De costumofficers van de VS hebben niet de naam dat ze erg vriendelijk zijn, maar deze twee mannen waren dan echt de uitzondering op de regel! Fantastisch vriendelijke kerels! Ze waren echt niet gewend aan een paar gekke Hollanders met een RV met geel kenteken; waar kwamen die vandaan? Jonge vent met zonnebril en handschoenen was duidelijk overvraagd, moest even het handboek douanier erbij halen. Daar stond in dat hij ons een verblijfsvergunning van een half jaar of op een dag na een heel jaar mocht geven. De zonnebril vroeg ons vriendelijk om de Rubbertramper maar even aan de kant te zetten en naar het kantoortje te gaan. Dat doe je dan natuurlijk. Achter de bali stond de baas van de zonnebril, goodmorning folks, how are you? Nou dacht ik, daar kun jij een boel aan doen! En hij deed het! Hij verontschuldigde zich verschillende keren dat het allemaal zo’n gedoe was, maar hij moest het ook doen van zijn baas anders kon hij zo achter ons aan de laan uit! Vingerafdrukken, foto’s, overal kopieën van maken, vragen beantwoorden; baasje was er maar druk mee. We hadden een brief van onze neef Harold bij ons en toen hij die had gelezen en hij het idee had dat we wel weer terug zouden gaan naar Rolde, was het voor elkaar: I will give a year! Bij het afscheid nemen hadden we het gevoel dat we er een paar vrienden bij hadden gekregen; een hand, een schouderklop en een hartelijke wens: nice time. De zonnebril die de voorbijrijdende zaken afhandelde, zette even zijn handel stil om ons ook even uit te zwaaien. We hadden moeite om op een normale manier naar de camper te lopen; huppelen lag meer in de aard. En Jacques, Betsy hoefde geen Thais buisje aan en heeft niet gedanst!