Wal Mart Sydney, 19 september

Gisteren, de 18^e, de Cabot Trail gereden. Prachtig aangelegde weg om het eiland Cape Breton. En we hebben geboft, het was prachtig weer. Mooie route die door bossen, maar vooral langs de kust loopt. Aan een mooi strandje koffie gedronken, een leuk haventje bekeken en met mensen gesproken die net terug kwamen van een Whale tour. Geen walvissen gezien, wel veel Ball Eagles, zwart met een witte kop die ik ’s morgens over me heen zag vliegen. Bets zat net op de wc: “Ik zag niks want ik mos pissen…..” Geen walvissen, dan betalen we geen $30,- pp voor een tochtje over het water! Overnacht op een Passport America camping, een beetje een troepie, veel sta caravans maar schitterend gelegen. We keken zo over de baai. Kampvuur gemaakt op het strand. Tussendoor een wandelingetje gemaakt over de camping en een praatje gemaakt met een paar campinggasten, heel aardige mensen. Toen we weer bij ons vuurtje kwamen, was dat ingepikt door drie dames van de camping. Zij zaten te wachten tot de maan op zou komen vanuit de zee. Nadat we toch de camper maar hadden opgezocht, een uurtje gelezen, nog maar weer eens gekeken: een halve maan was net boven water gekomen. Als een gouden loper liep de lichtbaan over het water naar de maan, echt schitterend.

Vandaag dus: bewolkt, van de zon geen spoor! Wilden via een veerboot oversteken, maar doordat het laagwater was, was de knik in de helling te groot voor de Rubbertramp, dus maar 30 km omgereden, we kijken niet op een paar km-tjes. Het doel was Fortress Louisbourg, een gerestaureerd fort aan de oceaan. In 1744 werd het fort gebouwd door de Fransen, die dit gebied bezet hadden. Het is meer een versterkt stadje, waar veel handel werd gedreven, vis gevangen en verwerkt. Het is uiteindelijk door de Engelsen veroverd en verwoest, in 1760. Als een soort werkgelegenheids project, de kolen- en staalindustrie is langzamerhand verdwenen met het verdwijnen van de kolenmijnen, werd het fort gerestaureerd en opengesteld voor de toerist als een levend museum. Na bezichtiging terug naar Sydney, naar Superstore en Wal Mart, waar we op het parkeerterrein overnachten, met toestemming van de manager. In de stromende regen!

Pictou, Northhumberland Shore, 21 september

Zitten aan de picknicktafel van de camperplek, iedere plaats heeft zo’n tafel, in de zon, heerlijke temperatuur. Vandaag een rust- ,- fiets-, was- en klungeldag. Gisteren vertrokken vanaf Sidney, langs de Bras d’Or, een heel grote binnenzee gereden. Prachtige weg, als ie net gerepareerd was, gestopt bij St. Peterscanal, een oud sluizencomplexje. Via de vriendelijke meneer van het visitorscentre, alle Canadezen zijn heeel vriendelijk en open, bij een zalm- en forellenkwekerij gekomen. En daar zag ik weer de Ball Eagle, en Betsy…. Die zat weer op de plee! Op weg er naar toe hebben we het binnenland van dit landsdeel leren kennen: hele kleine dorpjes, witte plastic huisjes (de nieuwste, de oudere zijn van hout en zitten meestal slecht in de verf) met keurige grasvelden ervoor, een glooiend terrein met afwisselend weide en bos. Het is een verademing om hier rond te rijden, weinig of geen verkeer en als je niet weet waar je naar toe moet, steek je je hand op naar een tegemoetkomende vrachtauto, die dan stopt, je rijdt beide een eindje terug en praat via de portiervensters met elkaar. Zo simpel kan het leven zijn!

We fietsen straks naar Pictou, hier kwamen in 1773 de eerste Schotse immigranten aan wal en vormden een grote schotse enclave. Veel plaatsnaamborden staan in twee talen geschreven. De kust waar we nu staan heet de Sunrise Coast. In Scheveningen kun je de “son in de see sien sakke, in de Achterhoek de boer op het land zien kakken”, maar hier komt ie dus uit de zee omhoog.