April 20, Lone Rock, Page

We staan aan het strand van Lake Powell, nu in de staat Utah. Was wel weer even spannend, maar we redden het net om door het duinzand het harde strand te halen. Gelukkig gaat er een betere weg omhoog, maar Bets is daar nog niet al te gerust over.

Vannacht was het weer camping Walmart, lekker rustig dit keer. Om 7 uur uit de veren en na het ontbijt naar de Lower Antelope Canyon. 

Er zijn veel canyons, maar dit is iets speciaals: ligt onder de grond. Onder begeleiding van een Indiaanse gids, het is hier Navajo Country, komen we bij de ingang van de canyon. Het is zo smal dat je net je voeten voor elkaar kunt zetten, maar dan daal je al snel af tot een diepte van ong 10 meter. Water heeft hier prachtige vormen uit het zandsteen geslepen. Doordat zonlicht door de opening aan de bovenkant komt, ontstaat er prachtige kleuren, licht en schaduw. In 1993 waren we ook in Page, maar hebben toen de Slot Canyons niet bezocht. Later zagen we foto’s en konden ons wel voor de kop slaan, maar dat hebben we nu ingehaald. Je loopt ongeveer een uur door de nauwe , soms wat bredere gangen. Gevaarlijk kan het zijn als plotseling een wolkbreuk losbreekt; in 1997 zijn 11 mensen omgekomen. Ongelooflijk mooi!

Wat ons in ’93 opviel was dat aan de hoofdstraat van Page zoveel kerken stonden, met reclame lichtbakken op het dak. Zouden ze er nog staan, deze schuurachtige gebouwtjes? Ja hoor, acht kerken op een rij. Het is de gelovigen blijkbaar goed gegaan, de kerken zijn letterlijk flink groter geworden. Voor de rest is het als in bijna alle Amerikaanse stadjes, weinig fraais. Dus op naar Lone Rock, een mijl of 10 ten noorden van Page aan het meer. Toegang heb je met de Nationale Parken Pas, maar voor kamperen betaal je $10 p/nacht. Jammer dat het water nog niet de juiste temperatuur heeft.

April 22, Lone Rock, Page

Je hebt soms van die dagen: vanmorgen kwam Friedrich al vroeg een praatje, nou ja praatje, maken. Die was nog maar goed en wel weg of een grote 40 ft camper komt door de zandweg naar beneden. Als ie dat maar redt. Het lukt en de camper vindt een plekje naast Thom, onze Amerikaanse buurman. Even later komt de bestuurder een praatje maken, ja hoor Phillip uit Amstelveen. Hebben hier een camper staan die ze geregeld 6 weken gebruiken. En Phillip zit goed op de praatstoel, maar we worden onderbroken door een noodkreet: een Frans gezin is letterlijk gestrand. Thom en Gerard vormen een International Rescue Team, dus er op af. De klus is snel geklaard, maar een half uurtje later staat alweer een auto tot aan de bumper in het zand, dus er maar weer op af. 

Ditmaal is de Jeep van Thom te licht, de Jeep graaft zichzelf in. Een grotere truck komt al op de proppen en met behulp van onze oprijplaten komen ze weer op vaste bodem. De Rangers zouden wel eens een bord mogen plaatsen dat deze weg alleen begaanbaar is voor 4x4 karren. We drinken met Thom maar een pilsje op de goede afloop. En dan gaan we zwemmen! Behoorlijk fris, maar het water warmt deze dagen met temperaturen boven de 30 graden wel op. Het is behoorlijk druk geworden op het strand, blijkbaar hebben toch veel mensen vakantie. Tegen de avond zeggen Conny en Friedrich gedag, zij gaan naar de Walmart in Page om te internetten en daarna weer op pad. Zijn al een dag langer gebleven dan de bedoeling was. Ben benieuwd wanneer we ze weer zien. Bij het kampvuur sluiten we weer een gezellige dag af met Thom, Phillip, Miss Idaho, Iemand, Rose de schat van een Labrador en wij. We zouden hier nog weken kunnen blijven, maar The Road roept! Dus gaan we morgen eerst terug naar Page om te internetten, overnachten bij de Walmart waar we shoppen en gaan dan de volgende dag vroeg op pad naar Zion Nat. Park.